Iets waar ik dankbaar voor ben.
Ik was aan het afstoffen en boven op mijn kast staat een foto van mijn kinderen toen zij nog jong waren. Drie knappe dochters en trots dat ik vroeger was. Ik pakte de foto op mijn schoot en ging even zitten. De tranen druppelden over mijn gezicht. Huilbalk die ik ben. Ondertussen begin je te denken aan het beeld dat ik voor ogen had voor mijn kinderen: Wat ik ze graag wilde meegeven in het leven. Laten we eerlijk zijn, een ieder heeft bij de geboorte van een kind zijn of haar manier in gedachten wat je het liefste je kind bij zou willen brengen.
Het was in mijn hoofd keurig geregeld, hoe alles zou moeten gaan.
Als ik meisjes zou krijgen wilde ik dat ze zelfstandig konden leven en nooit afhankelijk van een man zouden zijn.
Als het jongens zouden worden dan wilde ik dat ze goed voor hun vrouw konden zorgen en dat er ook altijd respect voor elkander zou zijn.
Ook wilde ik niet dat ik en mijn toenmalige vriend bij de voornaam zouden worden genoemd. Dan heb je natuurlijk nog de normen en de waarden van het leven. Nee wij hadden het prima voor elkaar er was goed over na gedacht.
Maar er was geen haar op mijn hoofd die er aan gedacht had, dat ik ze op jonge leeftijd al niet meer bij mij zou hebben. Daar denkt toch niemand aan!. Maar het leven kan heel anders verlopen als we graag zouden willen.
Ineens was er niets meer over van dat mooie beeld. De man die ik lief had werd mijn ex en daarna mijn vijand.
De kinderen werden door ongelukkige omstandigheden van samenloop tijdelijk bij mij weggehaald en mijn leven was voorbij.
Jaren heb ik alleen maar geprobeerd te overleven en te wachten. Tot dat ze oud genoeg waren om zelf te kunnen beslissen of ze mij nog als moeder wilden zien. Ik wil niet in herhalingen vallen en er kan toch niets meer aan veranderd worden. Het is nu 18 jaar geleden en het is nog moeilijk. Een van de drie heb ik nog nooit mee kunnen praten. Dat doet zeer en vind ik heel jammer.
Maar dankbaar dat ik ben dat ze alle drie nog in levende lijve zijn. Dat ze volgroeid zijn en zover als ik het kan meemaken vrij nette jonge dames zijn geworden.
De jongste kwam voor het eerst bij mij en prompt noemde zij mij Eva. Ik heb haar verteld over dat ik niet graag bij mijn voornaam werd genoemd. Gelukkig kon ze het begrijpen. Nu noemt zij mij mama Eva en ik ben trots, trots en dankbaar dat ondanks alles ik nu drie volwassen dochters heb.
Glimlachend zet ik de foto terug op zijn plek. Wie weet komen er nog ooit kleinkinderen naast te staan.
telfort.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: kinderen
verdriet en dankbaar
623
Geef je reactie op deze inzending:
Sterkte!