Oude dame

Zacht en grijs krult zij om mijn voeten, ik laat haar begaan, er gaat rust uit van deze oude dame en ik dein mee op haar ritme, zij weet als geen ander van wat er was. Zij is als de zee, warrelend watergolvend trekt ze me bij de enkels onderuit, spuit het natte zand tussen m'n tenen.

De oude dame is gis, maar haar gebeuk op de kust is slechts een bede om rust, de vloed komt alleen maar op in het besef dat schelpen ebbend achterblijven.

De wind waait haar golvend haar verward tegen de spetterende avondzon, het grijs licht rood op naar de grens van het bestaan, een zee van tijd mondt uit in een onmetelijke oceaan.
Dag, lieve oude dame, ik liet mijn voetsporen achter op de vloedlijn, maar u heeft mij overspoeld.

dame zee vloed zee vloed

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 8 stemmen 449