Hartenkreten

Violiste

(voor Marijke Vos)

Zij gaat met de strijkstok over de strakgespannen snaren van een Stradivarius, voor haar ergens in Italië gestolen, en in haar hart staan dezelfde kostbare snaren als een slappe waslijn, onbespeelbaar.
Haar ogen, blauwe druiven in de herfst, romantische treurwilgen, verraden soms een glimlach uit hemelse regionen. Zij bewaart een ongeschonden schat in haar vioolconcertenziel, die ongekend is naar menselijke begrippen.

Ik zie in haar de verdwaalde priesteres uit Keltische tijden, in haar moederlijke ontferming omarmt zij heet de wereld met haar vioolsonaten, zittend op een ijskoude rots aan de Zweedse kust.
Godin van de vioolkunst, span de snaren in haar gekwetste hart, laat haar goede geest weer opgaan in de trance-extase van uw barmhartigheid! De wind strijkt door haar wilde manen als de ontroerend-zachte snoetjes van witte konijnen. Haar herfst is als een originele Russische icoon, gekoesterd door talloze gelovigen, waarvan het merendeel in de hemel danst, danst op de zuivere klanken van haar gouden viool, snaren van diamant.
Viool, omarm haar, kus haar derde oog en maak een roesverwekkende wijngaard van haar zwavelstokjessprookjetranendal.
Vraag haar ten dans en voer haar weer mee naar de heling die Christus heet in alle kunst.
Keer terug uit die verstikkende eenzaamheid, gebroken kluizenares, anonieme heilige, lief meisje, moedige arend!
Wat jou tergt tergt ons allen en ten diepste, gedreven maestro, zijn wij, de dankbare toehoorders, jouw tweede moeder.