Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Een fijne middag met een droevig einde.

Afgelopen zaterdag was het hier in Zeeland lekker weer. Ik bedacht dat het een tijdje geleden was dat ik in het bos was wezen wandelen. Nu ik weer in het bezit van een auto ben, was er niets wat mij tegen kon houden.

Na een flinke wandeling in de bossen bij Clinge dacht ik bij mijzelf: “Ik kan gelijk eens bij een vriend langs gaan.”
Ik was er al een tijdje niet geweest en ik dacht misschien kunnen wij samen gaan eten, zoals wij het daarvoor vaak gedaan hadden.

Toen ik bij zijn huis aankwam zag ik dat het hek niet op slot zat en dat de honden buiten waren. Fijn, dat wilde zeggen dat Jan thuis was. Ik ga langs het hek, de keukendeur staat open en ik wandel naar binnen. Vreemd, de woonkamerdeur zit op slot. Hij heeft een behoorlijk stuk land. Ik dacht dat hij wel achterin zou zitten.

Roepen en roepen. Jan waar ben je?! Ik kreeg van nergens antwoord. Daar begrijp ik niets van. Ik leg wel een briefje op de keukentafel. Net op het moment dat ik terug mijn auto in wilde stappen, stopt er een auto achter mij en er springen een vrouw en een man uit. “Wat kom jij hier doen?” vraagt de vrouw nogal bot aan mij. Dus ik zeg: ik kom voor Jan en U ?

Ik kom de honden halen. Verbaasd kijk ik haar aan, want ik weet hoe gek Jan op zijn honden is. Jan is gisteravond overleden, vertelt de vrouw en mijn mond valt open van schrik en verbazing. Natuurlijk, Jan mankeerde de laatste tijd wel van alles, maar toch niet in die mate om er dood aan te gaan. De dame was Jan zijn ex.

Heel braaf help ik de honden mee de auto in en roetsj weg waren ze weer, mij verbouwereerd achterlatend. Heel zachtjes liepen de tranen langs mijn wangen. Jan, zo oud was je nog niet eens! 57 jaar wat is dat nou...
Ik ben weer de keuken ingegaan om mijn vrolijke briefje weg te halen.

Ik kijk nog eenmaal in de rondte en denk bij mij zelf: hoe is dat nu toch mogelijk? A.s. woensdag ga ik naar de crematie om afscheid te nemen van een van de weinige mensen die ik hier ken. Die ik een vriend kon noemen.

Ik voel mij ook een beetje boos omdat ik het gevoel had, dat ik net een dag te laat was.

Rust in vrede Jan


Zie ook: http://vertelsels-van-regenboog.50plusser.nl/

Schrijver: E van Dam, 12 april 2010


Geplaatst in de categorie: vriendschap

3.8 met 10 stemmen 608



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Eva
Datum:
14 april 2010
Ja zulke dingen gebeuren. Nu of later het blijft altijd onverwachts. Deze ochtend bij de kerkdienst, waren veel mensen. Ik vind het een fijn idee dat Jan toch nog zo rijk aan vrienden was. Bedankt Eva
Naam:
Eva Mensch
Datum:
14 april 2010
Tjonge meis, dat was een naar einde van de dag.
Fijn dat je weer een autootje hebt, dat nodigt wel uit tot uitstapjes toch !

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)