Mijn Dochter.
TROTS, wat ben ik TROTS!
Nog maar eenentwintig lentes telt zij, mijn dochter. Ze is de jongste van drie. Helaas zijn zij niet te samen met mij opgegroeid. Maar dat doet geen afbreuk aan mijn gevoel. Het gevoel om een trotse moeder te mogen zijn.
Ze woonde al zelfstandig, studeerde hard voor haar diploma op de pabo om lerares te kunnen zijn. In deze moeilijke tijd presteerde zij het toch om te slagen voor haar motorrijbewijs en in het bezit te komen van haar eerste baan. Ook nog eens te slagen op de pabo en daarnaast dezelfde week al voor een klas te staan.
MIJN DOCHTER, die mij onbewust het gevoel schonk, een gevoel waarvan ik dacht, dat nooit te mogen kennen. Het gevoel om MOEDER te zijn. Hetgeen wat ik nog nooit had ervaren. De emotionele band tussen de moeder en haar kind.
Ineens was het daar. Te samen met het gevoel van trots. Wat ben ik trots op mijn kleine grote meid. Trots omdat zij zo mooie fijne jonge vrouw is geworden. Blij omdat ze zo goed terecht is gekomen. Dankbaarheid vult mijn hart, omdat zij zich gelukkig en goed voelt. En dat ik dit met haar mag delen.
Teder glimlachend ontwaakt na 26 jaar het trotse moedergevoel. Dit is wel MIJN dochter, waar ik over schrijf. Het is haar maar gelukt. HEEL KNAP GEDAAN, OM OP HAAR JONGE LEEFTIJD, al op eigen benen te kunnen staan.
Hartelijk Gefeliciteerd mijn kind. Een een heel dikke kus van je moeder.
Geplaatst in de categorie: kinderen
Koester die trots, raak je nooit meer kwijt !