Zeven zware jaren

Na jaren zwoegen om uit een put te komen, zo diep zo diep.
Het gebeurde en betreurde achter mij te laten, zo ver zo ver.
Jaren heb ik gezwoegd, gehuild, gevloekt op mijn lippen gebeten tot bloedens toe.
De bewuste zeven jaren waren voorbij en ik heb het gehaald. Zo dacht ik, langzaam kregen de bloemen weer geuren en kleuren., verdriet.
Net toen ik weer wilde gaan geloven in een leven, in het bestaan op de wereld, stond daar de deurwaarder, met een misstap van zeven lange jaren geleden.
Het verleden kwam weer in het heden, betalen nu betalen.
Zo naïef, zo naïef dat ik ben. Een schuld waar men mij voor had gebruikt, een aankoop die nooit in mijn bezit is geweest.
Ik had jaren geleden al om een rechter gevraagd, en jaren niets vernomen.
Langzaam was het weg gezakt in mijn geheugen en ik was het bijna vergeten.
Zo dom, zo dom, had ik nu werkelijk gedacht dat het met slapen over zou gaan?
Ik wilde in persoon voor de rechter verschijnen en mijn verhaal uit de doeken doen. En ik geloofde daadwerkelijk dat ik het zou redden. Nu mag ik niet eens meer voor de rechter staan.
Alles ligt in handen van vreemden, die nu mijn woord moeten voeren, mijn verdriet en gevecht tot uiting moeten brengen.
Hoe kan een derde nu uiting geven aan mijn emotie en verdriet. Geloof in ons rechtssysteem heb ik al lang niet meer. Zal ik nu toch nog zinken in de put van de zeven slechte jaren.
Of waren de afgelopen zeven jaren: de goede jaren en begint het allemaal weer overnieuw?

Zie ook: http://vertelsels-van-regenboog.50plusser.nl/

Schrijver: E van Dam, 14 juli 2010

evertjetelfort.nl

Biografie van deze schrijver

lang geleden. goede goede jaren deurwaarder

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 8 stemmen 889