Diagnose
Ik had er niet om gevraagd, maar plop, daar was ik dan. Ontvloden uit de vochtige dijen van een vrouwspersoon die ik later 'mama' ging noemen. M'n pa leerde ik kennen toen ik zo'n zes jaar was en hij van z'n werk kwam. We hadden het niet breed, vlees was er niet bij anders had ik hem al eerder gezien.
En dan doorga je de diverse stadia, lagere school Petrus Canisius, toelatingsexamen slaagt met boekenbeurs maar je verstjeert een brugklas. De ULO dan maar, met twee vingers in je neus vier je geslaagd een eerste zoen. En dan komt het besef, dit leidt nergens toe.
Toch maar doorgaan, vooral doorgaan. Feesten, beesten, tussendoor de vrouw van je leven tegenkomen, samen wonen, toch maar trouwen, kinderen. Daar stopt het, dat ongedurige van hormonen en feromonen vervaagt en alles is plots werkelijkheid. Niet meer de kriebels, niet meer dat wegzinken bij een prachtig nummer van David Gates. Keihard en glashard de diagnose: het leven doet er niet toe.
Dromen wel, dat doe ik graag en in kleur, morgenochtend ligt poezenkind mijn benen in een kramp, dat heb ik graag voor haar over.
Geplaatst in de categorie: welzijn