Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Anti-racist

Voor Stieg Larsson (1954 - 2004)

Hoeveel levens jij in één leven hebt geleefd, is nog steeds een raadsel, je bent natuurlijk veel te vroeg gestorven, maar daar het om de kwaliteit van leven gaat, heb jij er zeer veel kwaliteiten uitgeperst. De hele wereld kent je inmiddels van de Millennium-trilogie en dat is meer dan terecht, je bent een opvallend fenomeen binnen het genre literaire thrillers, een grootmeester pur sang in de wereldliteratuur. Je boeken zijn zelfs succesvol verfilmd. Maar weinigen zijn bekend met de man achter de beroemde auteur. Dankzij je vriend Kurdo Baksi zijn er nu veel meer mensen, waaronder ik, nader tot je gekomen.

Je sliep maar drie uur per nacht, je ging pas om zes uur 's ochtends slapen, je dronk rond de 22 koppen koffie per dag, je rookte aan één stuk door, je at louter fastfood. Kortom, geen gezonde levensstijl. Maar dat kon je een worst zijn, want je vond je werk het allerbelangrijkste. Daarvan was je bezeten, daarmee was je dag en nacht in de weer. Nee, dat was niet je schrijversloopbaan,
maar je inzet voor een anti-racistische en anti-nazistische krant getiteld Expo, die later fuseerde met Svartvitt, opgericht door Kurdo. Jullie streden tegen de politieke partij Sverigedemokraterna, die net zo anti-buitenlanders was als de nazistische partijen. Die rechts-extremisten bedreigden jullie keer op keer, sloopten de ramen van jullie drukkerij, gebruiken dreigbrieven en dreigtelefoontjes, lieten zelfs bommen ontploffen. Je was je leven niet zeker en toch bleef je onverstoorbaar doorgaan, zonder al te zeer jezelf te beveiligen. Over geestelijk ridderschap gesproken. Je had een gruwelijke hekel aan intolerantie en vrouwenonderdrukking, met name dat laatste heb je in je literaire erfenis behandeld. Patriarchale systemen, die vrouwen onderdrukken, mishandelen en zelfs vermoorden (bijvoorbeeld vanwege stupide erewraak, een dekmantel voor het puur demonische) staken jou als een zwaard door je ziel. Jij werkte aan lijvige naslagwerken over racistische bewegingen en je gaf ze uit met andere schrijvers. Je hield debatten, je reisde de wereld rond, overal je anti-racisme bazuinend. Onvermoeibaar streed je verder. Toen je vijftien was, heb je gezien hoe een meisje van jouw leeftijd verkracht werd door je vrienden, je deed niets, terwijl je het had kunnen voorkomen. Dit schokkende voorval was de aanzet en de drijfveer voor je literaire nachtwerk, waar je jaren over gezwegen hebt. Je vriend Robert tipte uitgeverij Norstedts en de rest kennen we. Je was inmiddels een gezette man geworden, met de reeds beschreven leefstijl, wat resulteerde in die verschrikkelijke en fatale hartinfarct. Je laatste woorden waren: 'Ik ben vijftig, verdomme!'. Er zat blijkbaar nog genoeg woede in je voor nog eens vijftig jaren anti-racisme-strijd en de strijd voor meer vrouwenbevrijding, maar zoals marathonlopers het stokje doorgeven, zo kon jij niet anders dan midden in je strijdbare, nobele, integere leven met opgeheven hoofd ten onder gaan, vanwege een noodlottig kapseizen, wat de beste kapitein kan overkomen, maar in onze geesten vaart jouw stoere voorbeeldfunctie, je compromisloze handhaven, je liefdevolle compassie, als een sierlijk en waakzaam vlaggenschip super strategisch voort. Ooit geweigerd op de School voor Journalistiek te Stockholm, ben je die weigering verre overstegen, is je naam terecht wereldwijd respectvol gevestigd. Ik neem mijn Italiaanse hoed voor jou af, ik reik je mijn geestelijke hand, je strijd wordt voorgezet door onverslaanbare legers, die groeien met de dag. Tot de laatste wortel van racisme uit de mensheid is getrokken!

Schrijver: Joanan Rutgers, 1 september 2010


Geplaatst in de categorie: idool

5.0 met 1 stemmen 318



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)