Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Allerliefste vrouw!

Voor mijn dierbaarste Mirjam:

Ik werd vanochtend alleen wakker, zonder je tedere strelingen, die ik zozeer adoreerde, hoe je mijn gelaat centimeter voor centimeter koesterde, diepbeminde, met je liefdevolle vingers beroerde. Hoe je daarbij zei dat ik je goddelijke en mooiste man was, dat je altijd bij me wilde blijven, dat ik je zielsgelukkig maakte, qua geest en lichaam, dat je in mijn armen sliep als een klein meisje, die zich veilig voelde bij mij. Je kookte de heerlijkste gerechten voor mij, nooit eerder heb ik zo smaakvol gegeten. Je zong 's avonds Engelse liederen voor mij, weemoedige en hartverscheurende, je stem ging door mijn ziel als een minzaam zwaard. Nu heb je de bruggen rond je kasteel opgehaald en kan ik je niet meer bereiken, ik huil om jou en om jouw eenzaamheid en gebrokenheid, om het wrange feit dat we zo op elkaar lijken, beiden zo fataal kapotgemaakt zijn, getraumatiseerd, te overgevoelig om de zo begeerde liefde zonder kleerscheuren volop en duurzaam te uiten. Al met al heb ik je intense liefdeskern gevoeld, al doet het verlies me meer pijn dan God te verliezen, dat kan ik nog wel dragen, maar met jouw weggaan weet ik me geen raad, ben ten einde raad, wil liever niet meer leven, overweeg er een eind aan te maken, heb al teveel geleden om de liefde, het is genoeg, meer pijn kan ik niet verdragen. Ik hoop dat je nog wat clementie gaat tonen, maar omdat je me zomaar zo wreed opzij hebt gezet, moet ik al mijn verwachtingen wel in mezelf smoren om niet psychotisch te worden of echt van het balkon te springen. Je hebt de wet van aantrekken en afstoten extreem op mij botgevierd. Ik spring niet voor een trein, zoals eens je geliefde broer, maar je drijft me er wel toe, waarschijnlijk onbewust, maar, allerliefste, ik ben niet je broer en ook niet je gemene ouders, die je zo gemangeld en beperkt hebben, die je ware ik getorpedeerd en vernietigd hebben, je bent net als ik te lief voor deze wereld, te kwetsbaar, te openhartig, te idealistisch, om eens iets te noemen. Ik wil je volledig vrijlaten om dat te doen wat je in wezen moet doen, maar onthou alsjeblieft, dat ik zolang ik nog leef, er voor je zal zijn, als je me ooit weer wilt voelen en nabij wilt hebben. Zonder jou ben ik dood van binnen. Het is maar een kleine stap om mezelf voorgoed weg te maken, maar ik hoop nog op iets van jou, hoe miniem ook, mijn God, wat zou het weergaloos zijn als je opeens aanbelde en voor mijn deur zou staan, weer in mijn armen kruipend zoals de natuur en God ons aangaf. Wat je nu doet is tegennatuurlijk en zelfs goddeloos, maar daar kom je misschien ooit nog wel achter of nooit. Weet dat jij voor mij de allerliefste vrouw op deze planeet bent, hoe je me ook gekwetst hebt, dat verandert er niets aan. Als ik ooit doodga, verlang ik enkel nog in jouw armen te liggen, niets meer, niets minder.

Schrijver: Joanan Rutgers, 1 januari 2011


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 6 stemmen 167



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
noa
Datum:
6 januari 2011
Lieve Joanan, wees voorzichtig met deze vrouw en pas goed op jezelf!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)