Toch meegedaan!
Ik ben net terug van de auditie voor het stadsdichterschap en het is naar mijn gevoel heel goed gegaan. Niet dat ik het ga worden, daarvoor ben ik vast te extreem, maar ik heb mezelf wel weer eens durven presenteren.
In totaal traden er negen dichters op, van wie twee vrouwen.
De eerste kandidaat had een grote ode voor Erasmus, nou, dan had ik nog wat in petto voor hem. Het niveau varieerde nogal, maar de sfeer was buitengewoon gemoedelijk en respectvol.
Ik moest als derde het podium op, wat eigenlijks allemaal heel soepel verliep. Na mijn gedicht 'Platvloers', waarin bloeddorstige kaaimannen en zeemeerminnen met zware boezems in de Goudse grachten zwemmen, kwam het gedicht waar ik eigenlijks voor ging, 'Mijn godenlach is weg'. Het is een ultiem en diep romantisch liefdesgedicht voor de vrouw, van wie ik nog steeds zielsveel houd, ondanks dat ze me zo intriest en onbegrijpelijk botweg heeft afgestoten. Ook al kunnen we niet bij elkaar zijn, dat maakt mijn liefde voor haar niet minder, ook al ben ik niets meer voor haar, dat doodt mijn liefde ook niet. Ook al hoef ik niets meer te hopen, ik kan haar (zij het met grote moeite) vrij laten!
Ik lig in mijn gedicht in mijn kist, verscheur een Erasmusmuts, verbrijzel een Groene Hart kandelaar, brand ecodorpen en eetbare tuinen plat, alles wat haar zo dierbaar is.
En dan komt het: die vervloekte rotkop van Erasmus plons ik in de IJssel! Ik heb haar ooit nog midden in de nacht tegen die schijnheilige leugenaar horen praten over het feit dat ze een bijbel uit haar jeugd ging weggooien, uiteindelijk kreeg die boekdrukker Gherardt Leeu hem. Dat was wel heel grappig van haar.
Ik sprak haar naam heel liefdevol uit en dat was mijn meest magische moment, waar het mij om te doen was!
In het hiernamaals zijn we zonder psychische problemen weer nabij, hoop ik vurig. Anders kijk ik God nooit meer aan.
Ook las ik mijn prozagedicht 'Pijnbestrijder' voor Louis Aragon voor, wat een van mijn beste hommages is, dat was het dan.
Nadien dronken we met z'n allen nog een glas biologische wijn en ik kletste met een artistiek echtpaar, hem vond ik diepgaand en de gevoelige snaar rakend, prachtig hoe hij zijn hand op de borst van zijn vrouw liet vallen.
Naast een oppervlakkig liefdesgedicht miste ik de erotiek als inspiratiebron bij de meesten. Gouda met clichés bewieroken hangt me de keel uit.
Komt die verwarde vrouw van die Erasmus-fanaticus als een zombie op me af schuifelen en zegt ze: 'Zo, jij bent dus een gekwetste ziel!'. Ik zeg 'Ja' en denk, lazerstraal op zeg, ga je pathetische man knuffelen en stik in onwetendheid.
Die vrouw van dat artistieke echtpaar boeide me nog het meeste, ze zei me eerlijk dat ik de emotie van 'Mijn godenlach is weg' heel duidelijk had gebracht, het was heel sterk overgekomen. Daar bedankte ik haar voor, want zoiets kun je als voorlezende dichter niet zeker weten, maar dankzij haar heb ik een perfect gevoel over mijn optreden, ik heb haar mijn echte naam gegeven en gezegd dat ik wel eens wat op Nederlands.nl zet. 'We zien elkaar vast wel eens weer!', zei ze nog.
Wie weet, toch fijn weer een mens te hebben aangeraakt, een liefdevolle vrouw, dat ervoer ik meteen al in één blik van mij naar achteren.
Of Floris van Beieren nu de nieuwe stadsdichter van Gouda wordt of niet, dat maakt geen donder uit, hij heeft zijn onbereikbare geliefde in ieder geval volop en eervol in het zonnetje gezet, hoe triest ook zijn woorden, hij ging er toch maar voor, als een trouwe ridder, die zijn schone jonkvrouwe verdedigt!
Geplaatst in de categorie: literatuur
meegedaan
166
Geef je reactie op deze inzending: