De stilte rest

Ik heb natuurlijk tijd nodig om mijn wonden te likken, een gewond dier trekt zich ook terug op anonieme plekken om te helen van gevechten of psychische kwetsuren. Een stervend dier doet hetzelfde. Ik vind mezelf bij beetjes weer terug temidden van de chaos aan tedere beelden, die ik samen met mijn speed-geliefde van drie weken deelde. Alsof ik de evolutie in korte tijd heb overgedaan, zo heftig was het allemaal en zo extreem verschillig. De eerste keer dat ze het uitmaakte was plotseling op oudejaarsdag, ik had niets in de gaten en dacht gezellig met haar samen te kunnen zijn, maar ze gooide me letterlijk de straat op, verweet me dat ik haar eigenheid afpakte, wat niemand kan doen, maar goed en ze vond dat ik te negatief deed over haar ecodorp in Italië, terwijl ze nota bene besloten had om vanwege mij, haar nieuwe ecodorp, zoals ze zei, niet te vertrekken. Ze belde mensen af, omdat ze verliefd was geworden en ik geloofde haar op haar woord. De adder onder het gras was iets wat ze zelf niet in de hand had en twee borderliners bij elkaar, dat is natuurlijk vragen om explosies, maar wisten wij veel, wij waren in de zevende hemel met elkaar en gedroegen ons ook als zodanig. We kusten elkaar openlijk voor de Goudse winkels, als jongverliefden zaten we steeds maar aan elkaar te plukken. Ik rende een slagerij uit, toen ik haar voorbij zag lopen, dat heftig verlangde en toen gebeurde het zelfs. Zo'n diepe omhelzing is een unicum. Soms staat ze in mijn gedachten weer levensecht voor me of ik zie haar opnieuw een sneeuwbal naar mij gooien. Of ik zie haar weer zitten op mijn bureaustoel met haar prachtige, rijzige gestalte, haar gespierde onderbenen door ballet, de liefde die ze via haar ogen op mij afvuurde, haar sierlijke bewegingen, haar wicca-inborst, het pendelen, de Tarotkaarten, het houten mes, de wierook, de etherische olie, de liefdeskruiden, het zomaar zingen van een indringend lied, bind je vast, zeeman Joanan, bind je vast of je gaat echt naar de haaien! Ik heb een steen van haar in mijn broekzak zitten, die heeft ze nog teder gekust, die zal ik blijven dragen tot ze voorgoed weer naar Gouda komt, als die verrekte sektezeikerds haar maar niet betoveren, want zij kan ook betoverd worden! Enfin, het is echt stil nu in de Goudse straten, ik zie haar dan daar en dan daar, allemaal herinneringen, maar in het echt zit ze nu vele kilometers verwijderd en is ze misschien maar amper of geenszins meer bezig met mij, zoals ik met haar, mensen zijn maar vreemde wezens, ik ook, niet echt in staat tot echte relatievorming, zoals Mirjam zei en ik beaam, zij het met een onherstelbaar gebroken hart. Ik kan wel denken en dromen, maar ergens fluisteren mijn beschermengelen mij in, dat het voor ons allebei het beste is om te capituleren, het beste om mijzelf over te geven aan die resterende stilte.

De stilte rest...

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 4 stemmen 111