Autisme is niet leuk
Ik weet inmiddels heel goed dat er wat mis is met mijn denkvermogen en hersenactiviteiten, zelfs met mijn gevoelsleven gaat het veelal bergafwaarts.
Terwijl ik in de eigenwaan vertoefde, dat ik stevig in het zadel zat, donder ik bij de eerste hindernis al van mijn onwillige knol. Om kort door de bocht te gaan zit ik veelal opgesloten in mijzelf en mis ik in mijn contact met anderen alle zin voor werkelijkheid.
Daarbij communiceer ik ook nog eens op een buitenaardse manier, waardoor de meeste mensen terecht afhaken. Daar ik ervaringen niet goed kan verwerken of heel langzaam en bizar, omdat ik geen zeef heb, tevens zwart-wit denk vanwege mijn borderline-stoornis, rommelt het behoorlijk in mijn binnenste.
Als er dan ook nog heftige liefde in het spel is, dan sla ik helemaal door, hanteer ik mezelf nog maar nauwelijks. En toch, pluim voor mezelf, doe ik het al met al niet gek, daar ik veel zelfkennis vergaard heb en vele methoden tot hantering aangeboord heb, sjamanisme en bio-energetica, psychische hulp en astrologen, paranormaal begaafden hulp etc. Zelfs Jomanda.
Ik ben in de kern een vechter, een Indiaanse krijger en ik laat me echt niet klein krijgen door overdreven dramatische belevenissen. Door verdomme niemand! Ook niet door mijn laatste liefste, mocht ze dat soms denken. Daarvoor is mijn leven te lang en te diep gegaan. Al voor haar. Ik schenk haar twee Tibetaanse klankschalen van meer dan 200 euro, want ze gaf mij de schuld van het feit dat ze vervroegd uit Italië terugkeerde, wat haar 200 euro kostte.
Ergens gelogen, want ze redde het daar gewoon niet meer, maar van jongs af aan al hevig geplaagd door schuldcomplexen kwam ik tot het afstaan van mijn mooiste schatten. Met liefde hoor. Binnenkort keert ze godzijdank terug naar haar eigen woning.
Als autist dein ik wel verder, wees gerust, maar er zit wel voor eeuwig een groot verdriet in mijn ziel gebrandmerkt. Weet je, wat me nog het meeste pijn doet, is het wrange feit dat wij als bouwvallige, ontoereikende, gestoorde, machteloze mensen ware liefde voorbij moeten laten gaan. Zonder dat we dat in wezen willen. Hoe wreed! Hoe beklagenswaardig! Gedoemd om eenlingen te zijn? Weliswaar artistiek, maar fysiek zoveel tekortkomend.
Ik heb heel veel gehuild om Mirjam, de tranen lijken op, God wil me nu behoeden, Hij heeft me haar aangewezen, zij heeft me hoogstwaarschijnlijk afgewezen, bittere pil, inslikken? Nee, dat niet, want mijn intense liefde voor haar blijft. Hoe dan ook, autisten zijn zeker niet gevoelloos, integendeel, juist supergevoelig en hun liefde is zeker oprecht. Na Mirjam kruip ik wel volledig in mijn schulp. Zelfprotectie weet je wel. Droom van de Mirjam na Mirjam...
Geplaatst in de categorie: liefde