Woestijnreiziger

'How long can a man be strong without the love of a woman to call his own?' Jeff Healey

Er vindt eindelijk een soort van kentering plaats in mijn hart, aangestuurd door goede ingevingen van wijze geesten of zoiets. Fysiek begint het me plotseling tegen te staan om nog achter Mirjam aan te jagen, het idee wordt al misselijkmakend, want waarom zou ik me nog langer brutaal laten afwijzen en vernederen, terwijl Mirjam geen enkele moeite doet en deed, slechts wilde afmaken wat ze vlak voor haar reis naar Italië al wilde doen, me destructief vernederen door haar slachtofferrol en het inschakelen van manipuleerbare blauwjassen. Zo masochistisch ben ik nou ook weer niet. Laat ze zichzelf de zweep maar geven. Ik kan bij haar alleen maar meer van hetzelfde verwachten of de vergrotende, destructieve trap. Deze femme fatale kan ik maar beter mijden en uit mijn hart verbannen. Ze vreet mijn energiehuishouding op en dus stop ik ermee haar op enigerlei wijze nog energie te geven, ook geen negatieve energie. Ik heb haar te lang nog een kans gegeven, maar nu trek ikzelf de stekker eruit, inderdaad denkend dat ze mijn liefde niet meer waard is. Zij heeft mij direct meer dan genoeg vernederd en ik haar indirect op internet. We staan quitte. We weten nu van elkaar hoe gevaarlijk we voor elkaar kunnen zijn. Basta. Ik ga weer verder met mijn woestijntocht, waarbij mijn idealistische vrouwbeeld terecht volkomen in gruzelementen is gevallen. Mijn gedweep met Carice van Houten is een vorm van therapeutisch omhoog krabbelen, toch nog wat vasthouden aan de ideale vrouw, al vermoed ik dat Carice zo af en toe behoorlijk sacherijnig kan zijn. Dat ze niet altijd zo happig op vrijen is, als haar films doen geloven, dat ze ook haar menstruatienukken en muggezifterijen heeft. Het laatste wat ik door de brievenbus van Mirjam deed, was een fake-foto van haar, zo van, die schijnkant van jou krijg je terug en ik onthou alleen wat ik als residu nog voor waar houd aangaande haar liefde voor mij. Ik moet zeggen, dat slinkt helaas meer en meer. Ik ben echt niet aan het verharden nu, eerder aan het verzachten en met medelijden kijk ik naar haar onmacht en onvermogen. Toch laat ik me nu niet meer voor haar kar spannen en ga ik het tegendeel doen van wat zij hoogstwaarschijnlijk verwacht. Mijn geloof in een geschikte vrouw voor mij is vooreerst wel verdwenen, de potten en deksels passen tegenwoordig allemaal niet meer, dus waar zal ik me nog langer druk om maken, je kunt een keer geluk hebben, maar wrijf dan goed in je ogen, want er zijn heel wat fata morgana's op onze levenswegen. En van de ene actrice naar de andere actrice is natuurlijk ook geen serieuze optie. Al zou ik na nog eens tien jaar woestijnhappen best eens met Carice...

Woestijnreiziger Mir Mirjam Bruijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 7 stemmen 185