Rotgeschrokken
Iets van een maand keek ik alert uit mijn doppen, want ik zou haar zomaar ergens kunnen tegenkomen, zelfs toen ik wel wist dat ze weer in haar huisje zat, kwam ik haar nog steeds niet tegen, hoe ze het deed, weet ik niet, maar het lukte haar, tot vandaag dan. Juist toen ik helemaal niet meer oplette, gebeurde het ineens. Ik stond een zwaar biertje af te rekenen en ik liep naar de uitgang, totdat ik haar ineens zag staan, met de verleidelijke glimlach nog intact, zij het grotendeels verflauwd, vooral naar mij toe dan. Mijn hart ging onmiddellijk als een razende machine tekeer, ik dacht dat ik wel rustig zou blijven, maar het lichaam gaat zo zijn eigen gang. Hevig geschrokken bleef ik buiten staan wachten. 'Kunnen we de boel niet een keer gewoon wat uitpraten?', probeerde ik. Ze zei: 'Ik trap daar... ik ga daar niet meer op in, ik wil nooit meer iets.' Ik zei: 'Kun je dan zomaar een knop omschakelen?'. Ze bleef stoïcijns zwijgen en ze ging er als een haas vandoor, alsof ze bang was. Waarschijnlijk is ze ooit zelf zo bejegend en verdraait ze de boel. Ze kan snel zijn, maar ik kan razendsnel zijn. Ik pakte mijn fiets en ik wist haar in te halen. Ineens fietste ik achter haar. Ik vraag haar nog een keer: 'Kun je dan zomaar een knop omschakelen? Dan heeft het ook niet erg diep gezeten!'. Ze bleef koppig zwijgen. Ze zag er ineens ook veel minder aantrekkelijk uit, gek is dat toch, maar ik vond haar jeans met omgekrulde broekspijpen heel onvrouwelijk en bijna afstotelijk of speelde daarbij haar nare gedrag vooral mee? 'We kunnen toch als normale mensen met elkaar omgaan!', zei ik nog met een bang kloppend hart. Als een stormwind sloeg ze linksaf de poort naar haar achtertuin in. Gelukkig was ik nu wel zo helder om gewoon door te fietsen en niet tot in den treure achter haar aan te hollen, want ik ben allang ver gegaan om de waarheid te achterhalen, ver genoeg om nu echt te weten dat er bij haar van geen enkele vorm van liefde meer sprake is, ik kan me zelfs gaan afvragen wanneer er ooit van haar kant liefde in het spel was. Ik ben nu wel blij dat de druk van de ketel is, want ik was al lange tijd bang om haar tegen te komen, dat zal vervolgens minder en minder hartzeer opleveren, de tijd zal het helen en slijten. Ze zag er wel minder fake-achtig uit, tja, naar mij toe kan ze dat ook niet volhouden. Ik ben te dichtbij gekomen. Dat wreekt zich bij sommige vrouwen. Het totale afstoten is dan het minst problematisch. Gek genoeg begrijp ik haar ook nog. Nu kan ik deze liefdesnovelle ook gaan sluiten, nu ik zeker weer dat ze nooit terugkeert, zoals ze nu al weer deed, dat kan ook niets anders betekenen dan fout parkeren.
Geplaatst in de categorie: ex-liefde