Kloostervriend

Ik schreef al gedichten voordat ik het klooster van Egmond inging, dat had ik mezelf aangeleerd.
Natuurlijk las ik Marsman, Slauerhoff, Holst, Boutens, Van de Woestijne, Gorter, Van Eeden, Kloos, Perk, noem maar op, van de meesters moet je het immers leren en ik heb het dan ook van hen geleerd en niet van mijn leraren Nederlands.
Met mijn grote inlevingsvermogen en verbeeldingsvermogen dook ik in hun poëtische werelden. Dat waren paradijsvakanties voor mij. Mijn eigen schrijfstijl vinden heeft jaren gekost en dat is ook normaal. Ik was amper negentien, toen ik als postulant de Sint-Adelbertabdij inging, veel te naïef, maar dat ontdekte ik pas na schade later.
Zo'n superheteroman als ik moet niet eens op de gedachte komen dat hij celibatair kan leven. Dat is pure zelfhaat, wat heet, zelfdoding! Omdat ik geen aansluiting vond bij de mensen om mij heen, besloot ik mijn leven maar in Gods handen te leggen, letterlijk versterven in een contemplatief klooster. Mijn psyche vond geen gelijkgestemde psychen, daarom dook ik de middeleeuwen in. Teleurgesteld, boos, verdrietig.

Ik ontmoette er Matthieu, die als priester-student enkele maanden in het klooster zat. Hij had vele mooie vriendinnen gehad, maar hij hield meer van God, zo leek het. Daar deelden wij een mening, al had ik zo mijn geheime agenda. Hij had er trouwens ook een, want hij smokkelde rode wijn naar binnen, gaf me een radiowekker en ging met mij naar een harde pornofilm in Egmond-aan-Zee. Nu is hij een eerzaam priester in een Noord-Hollands dorp en inderdaad, dat is hij terecht, want hij heeft mij bevrijd uit het kloosterlijk gevang. Als hij ooit bisschop zou worden, kon ik altijd bij hem terecht, hoe erg het ook met mij gesteld was, beloofde hij mij. Uit het oog, uit het hart, al vele jaren, is de waarheid.

Wel was hij degene die mijn toenmalige gedichten gretig tot zich nam en er een bundel van maakte, met foto's en al, ik heb het nog steeds, het was de aanzet tot mijn eerste bundel 'Hemelzucht' en alles wat daarop volgde, daarom, Matthieu, alsnog bedankt voor je geloof in mij, dat waren er welgeteld maar weinigen, wat je extra bijzonder voor mij maakt, ik ben inmiddels geworden tot weet-ik-veel, maar wel veel meer dan toen wij nog maar wat aan rommelden.

Ware vriendschap gaat soms nog vele jaren mee, ook al zien de vrienden elkaar nooit meer! Jouw kracht heeft mijn zwakte gesterkt, zeer bedankt alsnog alsnog alsnog!

Kloostervriend Matth Matthieu W. bedankt

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 3 stemmen 144