Dichtbundel uitgeven

Heerlijk, dacht ik, een nieuwe rubriek erbij met grote kans van slagen om een dichtbundel uit te geven. 'Vooruit dan!', dacht ik naïef als altijd, 'vanavond even geen biografie doorspitten, maar even lekker voor mezelf aan de slag!'. Ik had mijn stapel hommages voor de dichtbundel 'Hommages' al op mijn bureau klaargelegd. Na wat extra cola begon ik het systeem in te duiken. De eerste stappen gingen vrij soepel, totdat ik opeens moest gaan oploaden en downloaden, waarbij ik gelijk de mist inging. Ik dacht mijn werk al tiepend te kunnen versturen, zoals ik dat gewend ben op Nederlands.nl en wat laagdrempelig is voor technisch simpelen zoals ik. Men gaat er blijkbaar vanuit dat iedereen zijn werk heeft opgeslagen en dat het met enkele tikjes gepiept is, jammer dan, dat is bij mij niet het geval. Ondanks dat ik een computer gekregen heb, blijf ik zo ouderwets als Multatuli op zijn koude zolderkamer. Sommige romantiek moet je in ere houden, vind ik. Ik ben geen computerfreak zoals Arnon Grunberg dat is. Ik kwam dan ook niet over de drempels heen. Waarom gaat men er vanuit dat dichters ook nog eens computerdeskundigen zijn, dichters zijn gespecialiseerd in het scheppen van taalkunst, dat kost hen meer dan genoeg calorieën. Ik kan alleen maar heel eenzijdig met woorden jongleren, dat is mijn ding, van computerwetenswaardigheden heb ik geen kaas gegeten, tja, ooit een basiscursus in een wijkgebouw gedaan, dat leek wel een dronkemansfeest met allemaal jutten en jullen in een snikhete ruimte. Veel vrouwen kunnen er ook niet goed mee overweg, misschien ben ik wel te vrouwelijk. Snel gefrustreerd haakte ik af, die Hommages-bundel is gedoemd om te mislukken, daar moet ik me maar bij neerleggen, in brokstukken al wel verschenen, meer zit er dus niet in. Moet denken aan mijn jongste broer, die ooit zei dat de presentatie even zo belangrijk is als het werk zelf. De presentatie, de intelligentie tot uitvoering. Ik zou een agent moeten hebben, een manager, een sexy secretaresse. Je kunt het door een ander laten doen, maar daar ben ik te arm voor, Multatuliaans voor. Ook ben ik van nature superachterdochtig en als ik mijn gironummer moet geven, dan ben ik bang dat ik enkele kleine lettertjes vergeten ben te lezen, waardoor ze straks mijn girorekening plunderen, alsof daar al wat te plunderen valt. Van een kale kip kun je niet plukken, maar ik weet dat sommige instanties zich daar niet aan houden. Ik kan ook niet om hulp vragen, omdat ik simpelweg geen vrienden heb. Autisten zitten sociaal gezien op babyniveau. Als ik 'Tata!' zeg tegen iemand van mijn eigen leeftijd, dan denkt zo iemand dat ik hem/haar in de maling zit te nemen. Communicatieproblematiek dus. Dat maken de huidige communicatiemiddelen niet ongedaan. Sterker nog, ze vergroten het collectieve autisme, al die moderne communicatiemiddelen zijn een kweekvijver voor autisme, narcisme en schizofrenie. En vaak ook voor heftige frustratie, zoals in mijn geval aangaande de vrolijke rubriek 'dichtbundel uitgeven', en de stinkende, verstikkende kous op de kop na het falen daarvan.

Dichtbundel uitgeven debâcle

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 8 stemmen 575