De geplande dood
Euthanasie kwam tot voor kort niet in mijn woordenboek voor. Vanwege mijn geloof vond ik dat wij daar niet over mochten beslissen. Naar mijn overtuiging had alleen Jezus daar zeggenschap over. Mijn kijk daarop veranderde toen een fijne vriend van me ziek werd.
Max R. Hubeek, die niet alleen een vriend was maar ook een goede schrijver, werd in december vorig jaar getroffen door een hersenbloeding. Later bleek een tumor daarvan de oorzaak te zijn. Positief en hoopvol begon hij aan het medische traject om de tumor te bestrijden. Alles wat ze deden mocht jammer genoeg niet baten en Max zei tegen me: ‘Dyenne, dit monster haalt mij in’. Deze woorden klinken nog steeds in me als ik aan hem denk.
De maanden verstreken en Max werd zieker. De man die samen met zijn vrouw en kinderen volop van het leven genoot was op en uitgestreden. Het was zijn wens om zijn leven te laten beëindigen.
Begin mei dit jaar kreeg ik het bericht dat er euthanasie werd aangevraagd.
Een vreemd gevoel bekroop mij en door mijn overtuiging kwamen vele vragen in me op. Die vragen werden niet beantwoord, maar mijn mening over euthanasie veranderde wel. Het is vreselijk om een mens te zien lijden. Moet je een mens, die zo wilskrachtig is, als een plant verder laten gaan? Nee, vond ik, dat mag niet. Max was op en had recht op rust. Als het leven echt lijden wordt, dan is euthanasie voor mijn gevoel iets wat Jezus toestaat.
Op dertien mei stierf Max en werd hij uit zijn lijden verlost. Nu ben ik dankbaar dat hij samen met zijn vrouw en kinderen deze beslissing heeft genomen.
Max is uit het leven, maar niet uit de harten van vele mensen.
Ik ben blij dat ik een tijdje met hem mee mocht reizen naar zijn laatste station.
Geplaatst in de categorie: afscheid
afscheid
1.106
Geef je reactie op deze inzending:
Ik kan uit de grond van mijn hart zeggen dat dit voor Max echt het beste was, iemand met zijn kunnen zo achteruit zien gaan en het ergste was nog dat hij dat zelf besefte, niet meer kunnen schrijven, niet meer kunnen lezen iets wat zijn passie was dat is echt verschrikkelijk daar kwam naderhand nog bij dat hij helemaal niks meer kon eten was al vermoeiend, dus echt het was het beste moment om afscheid van ons te nemen hoe moeilijk dat ook was. Ben er maanden later echt wel eens boos over geweest hoor, van hoe kan je afscheid nemen van de mensen waar je van houdt maar wist diep van binnen dat hij niet anders kon.
Hij was echt op.
brief aan,
a piece of cake....dacht ik zo (1/2)
Zeer geachte heer Charles Dickens,
Deze hartenkreet schreef ik speciaal voor Max en ben dan ook erg blij met jullie reacties! Max mag niet vergeten worden. Het was een goede schrijver die hier op deze site mooie stukken heeft staan.
Zijn stukken geven zijn persoon weer.
Ik ben blij dat ik Max mocht leren kennen al was het maar zo kort.
Alleen raar dat hij zo weinig waardering kreeg,
denk dat ik de enige was die hem volgde, mijn vriend...Max.
beschouwingen/columns/hartenkreten.
Mooi geschreven.