Afdruk van mijn eindeloos verlangen

Lachend liep je op me af om een moment, een tijd die zeven dagen leek te duren, vlak voor me te blijven staan. Uitdagend, alsof je mijn verlangen nog verder wilde aanwakkeren. Je strekte je handen naar me uit, vlocht je vingers door de mijne en bezat me met je groene ogen. Toen deed je een paar stappen naar achteren, schopte je slippers uit, maakte de knoop van je rok, een zijden doek, los en liet die langzaam langs je lange benen naar beneden zakken. Met een vloeiende beweging schudde je je haren los, trok het laatste lapje uit dat onze lijven van elkaar scheidde. Naakt stond je voor me.

Op de warme wind, heet als de vurige passie van liefde, zweefde de geur van jouw lijf, over het warme strand van de duinpan naar me toe. Door de trilling van de hitte zag ik het kippenvel op je buik, je huivering van verlangen dat versmolt met het mijne. Ik trok je naar me toe, nam je gezicht tussen mijn handen en drukte onze vochtige lijven zo dicht tegen elkaar dat je adem stokte. Als een veer zo zacht streelden jouw handen mij, omarmden me, namen ons samen mee naar een onafwendbaar moment van absolute afzondering. Tot we, hijgend en nat, vanaf een onnoembare afstand, naar elkaar keken, elkaar vast hielden, zonder weet te hebben van het samensmelten van ons wezen.

In het zand liepen de kuilen van hartstocht, de gaten die onze liefde had geslagen in de schoot van de aarde, langzaam dicht om alle sporen uit te wissen. Zachtjes lachend keek ik je aan, terwijl je vervaagde in de droom die je altijd zal blijven. Zo denk ik aan je terug, je haar vol zand, je ogen schitterend als de zee aan onze voeten, met die onbeantwoordbare vraag op je gezicht.

Jij bent een matrix, denkt in cijfers, maakt de optelsom van lust en leven terwijl ik de passionele vormen van je lichaam weergeef in een foto, als ware het een potloodschets met grove streken. Afgedrukt in een grof raster vervaagt jou beeld vanaf een afstand, maar gedachten kunnen tijd, gevangen in een klein moment, versterken tot die ene seconde in het leven waarin ik wist: ik leef!

Sterker kunnen mensen niet verschillen maar in het diepste van ons wezen zijn we een. Slechts gescheiden door de werkelijkheid, weef jij je leven verder zonder mij. In mijn herinnering zijn we samen, terwijl ik naar ons kijk, op die foto, nooit vergeten. Ik neem deel aan de processie, draag het Christusbeeld en ben gekruisigd.

Natuurlijk weet ik dat ik dat ben, daar op die foto. Maar ik weet ook dat ik het ben die toekijkt, op een scene waarin liefde wordt bedreven op een wijze die ik steeds bedrijven zal. Ik weet wat die man voelde, daar in die duinpan, samen met die vrouw op het warme zand onder een blauwe hemel. Ik weet nog hoe de kreten van een meeuw vervloeiden in de schrille kreten van jouw passie, in het hijgen van mijn lijf.

Op die foto zijn we samen, onze lijven klam na het bedrijven van de liefde, jouw hoofd op mijn schouder, mijn hand rustend op je borsten. Nooit zijn we dichter bij elkaar geweest. Voor mij zal er nooit meer iets veranderen, bij elke ademtocht ruik ik je haren, je lijf, de geur van onze liefde. Als ik mijn handen was voel ik de natheid van je dijen, het likken van je tong. Ik zie overal je lange benen, de rok verkreukeld liggen aan je voeten, jouw handen in mijn handen, je haren stralen in de wind. Voel je groene ogen branden in mijn hoofd.

Ik zal eindeloos verlangend naar je kijken, net zolang tot waarheid en droom ineenvloeien en ik weer naast je lig, daar op dat strand en de stilte van de foto heb doorbroken …

Lief! Je bent een droom, een afdruk van mijn eindeloos verlangen.