Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Voor het laatst 59

Tja, vrienden!
Nog een nachtje slapen(hm!) en dan ben ik zestig jaar. Moet ik me nu van ellende de haren uit mijn hoofd trekken of zo? Ik dacht het niet. Daarvoor ben ik een veel te nuchtere vrouw. Mezelf ineens veel ‘jonger’ gaan kleden en optutten dan? Ga je lachen? Dat maakt toch geen ene moer uit? Al die flauwekul van: “O! O! Arme ik! ZESTIG ! WAT EEN RAMP!”, daar doe ik niet aan mee. Elke leeftijd heeft zijn eigen charme, dus zal IK ook wel een eigen charme houden, denk ik. Welk verschil maakt het trouwens uit of je nu zus of zoveel jaar wordt? Als je in die reeds geleefde jaren maar iets geleerd hebt! Dát is het enige wat ik belangrijk vind. OK, ik verzorg mezelf daarom wel goed en er valt nog zoveel bij te leren! Elke dag weer. Vandaag leerde ik bijvoorbeeld dat een mens soms uit écht onverwachte hoek ineens een blijk van ware vriendschap kan krijgen, van meerdere mensen zelfs, die in principe niets met elkaar van doen hebben. Geen afgesproken zaak dus. Kijk, zoiets doet mijn ziel goed. Ik knap er zomaar van op. Dank u wel trouwe vrienden! Dankzij jullie ben ik BLIJ dat ik morgen zestig jaar wordt. Stel je voor, dat ik nog maar twintig werd? Dan had ik ten eerste velen van u nog niet eens gekend en ook niet beseft wat ik miste. Dan had ik nog zo vaak moeten vallen en opstaan. Of dat ik pas dertig werd? Nee, dank u, toen begonnen de woelige tijden! Veertig dan? Nog een keertje overdoen? Ook dat niet, zelfs de herscholing niet voor mijn Middenstandsdiploma dat ik als oudste van de klas nog behaalde ook met een 7,43. OK, net geen acht, maar ik deed het toch maar in amper negen maanden tijd op mijn 45e! Ik schreef er zelfs gedichten over en een verhaal van 27 A4tjes over onze stagereis naar Finland. Wauw! Wat was dat een leerzame week middenin de prachtige natuur en wat een vriendelijke mensen! Dat is misschien het enige dat ik nog eens zou willen herbeleven: de mooie momenten met mijn Finse vriendinnen aan de boorden van een of ander rimpelloos meer middenin dat oerbos nabij Helsinki. Toen ik vijftig werd stond er een leuke pop aan mijn achterdeur: Sara! Zij droeg kleren die ik kort daarvoor weggedaan had. Een creatieve vriendin had mijn Sara daarmee opgetut. Dus toen ik thuiskwam van vakantie werd ik vrolijk met mijn neus op de feiten gedrukt: ik was niet langer een rebelse puber, een schuchtere tiener, een jonge moeder of een studerende veertigster, maar ik was van de ene op de andere dag ineens een HALVE EEUW OUD! Haha! Goed van mij he? Nog steeds niet versleten! Nu ook nog niet hoor, alhoewel het de laatste week wel even zo aanvoelde door dat virus waarover ik eerder deze week schreef. Moet kunnen. Het leven kan niet altijd rooskleurig zijn. Het zou op den lange duur saai worden! Kijk en saaiheid, dát druist helemaal tegen mijn ware zelf in! Laat mij dus maar rustig zestig worden in de wetenschap dat er mij en u misschien nog zoveel mooie leerzame dagen wachten. Daar ben ik dankbaar voor.
P. S: Mochten jullie meer gedichten van mij willen lezen, of dat verhaal over mijn stage in Finland, geef dan maar een brul. Dan heb ik meteen weer een doel voor de komende tien jaren!

http://laurinevandepitte.wordpress.com

Schrijver: Laurine Vandepitte, 19 oktober 2012


Geplaatst in de categorie: verjaardag

2.0 met 3 stemmen 270



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)