Gij zult boeten.
Afgelopen maand heeft mijn twintigjarige zoon zich laten inschrijven bij zijn vader op zoek naar een woonruimte voor zichzelf. Als hij bij zijn bijstandsmoeder blijft wonen, worden zijn financiën gecontroleerd door de sociale dienst. Dit is zo sinds hij achttien jaar is geworden. Dus als hij naast zijn studie geld verdient, mag hij dat tot een bepaalde hoogte zelf houden, voordat een deel van mijn uitkering op ons huishouden wordt ingetrokken. De hoogte van dat toegestane bedrag, verschilt per gemeente. Begin 2012 leek het er even op, dat betaald werkende inwonende kinderen boven de achttien jaar, alles wat ze verdienen moeten inleveren op de uitkering van hun ouder(s), inclusief verplicht werken, omdat je moeder bijstandsmoeder is. En dan als je er rijp voor bent, zonder een cent op zak uit huis vertrekken?
Gij zult boeten voor de zonden van uw ouders?
Uiteraard liet ik deze god niet over de rug van mijn zoon banjeren en schreef in maart 2012 een e-mail aan alle wethouders in ons stadje, gericht aan een wethouder uit Den Haag die had laten weten via de krant, wat hij van deze nieuwe wetgeving vond: ‘Het is alsof je met een kanon op een mug schiet’; waarop ‘deze mug’ haar wapen opnam met de ondertitel: ‘En op een dag schiet de mug terug’. Ik citeer:
"Nuchter denk ik na over de gevolgen van deze grove ondemocratische maatregel genomen in de tweede kamer, die men zich slaafs laat dicteren op grond van de democratie. Nederlandse jongeren, kinderen van bijstandsmoeders, bestelen en op de vlucht drijven, dát zal zijn gevolgen hebben. Op een dag staat er een jongere met een schietgeweer op straat, die iedereen ommaait die in zijn buurt komt. Ging je even lekker moe van je werk nog wat boodschappen doen in de supermarkt, kom je dood terug. Oh die slechte jeugd van tegenwoordig, niet dan? Hoe zou dát toch komen? Wordt wakker Nederland, ik roep op tot steun van ambtenaren, wethouders, consulenten en de betaald werkenden, want per slot van rekening betalen jullie de belastingen voor de maatregelingen in de tweede kamer. Niet alleen wij, ook jullie worden getroffen én jullie kinderen.
[..]
Ambtenaren, wethouders, consulenten, gebruik je verstand en dwing geen kwetsbare mensen in onmogelijke situaties! Verzin iets! Wees creatief en vindingrijk. De vredevolle muggen doen dit dagelijks.
[..]
Ik gun deze overheid een volle drie jarige uitkering om eens lekker láng op de bank te gaan zitten achter de geraniums met een goed boek, na te denken en te bidden. Drie jaar, omdat daarna de langdurigheidtoeslag komt en die gun ik hen niet. Na drie jaar ben je blut als je niet stevig genoeg in het bijstandszadel zit.
[...] Schrijfmug."
Deze door hen genoemde 'hartenkreet' leverde hartverwarmende reacties op van sommige partijen en van de wethouder uit Den Haag.
Voordat wij heden 2013 de stap zetten naar overschrijving van ma‘s huis naar pa’s huis, ben ik eerst naar een speciaal loket in onze gemeente geweest, waar je vragen kunt stellen over de wetten en de regels van de sociale dienst. Ik wilde zeker weten dat ik de recherche niet had uitgenodigd bij ons thuis. Maar aldaar kreeg mijn zoon groot gelijk dat, als de mogelijkheid er is, toch lekker te verkassen naar pa zodat hij vrij kan verdienen. Problemen krijg je pas met twee uitkeringen. Onze situatie blijft verder normaal zoals het al negentien jaar normaal gaat: peddelen tussen pa en ma, twee verschillende bedden, twee dezelfde tandenborstels, twee verschillende voederbakken, twee dezelfde wasmachines, twee tegenovergestelde huishoudens, twee hemelsbreed verschillende ouders die geloven in dezelfde hemel.
De allereerste keer dat ik hem zag dribbelen in zijn ‘kleine gescheiden leven’ naast de bakfiets met mijn hele inboedel erop, zijn anderhalfjarige eigenwijze babykrullen in de wind, officieel ingeschreven van papa’s huis naar mama’s huis, ging er een speer door mijn hart. Als moeder, als vader, ben je in staat het leven van een ander mens een onomkeerbare wending te geven. Ja zelfs te verwoesten. De macht die wij als volwassenen hebben op onze kinderen schijnt geweldig groot te zijn voor hun psychisch en lichamelijk welzijn. Destijds was ik me hiervan bewust. Twintig jaar later heb ik nog steeds dezelfde overtuiging. Ik nam me voor er álles aan te doen om het leven van mijn manneke niet te laten boeten voor de zonden van zijn ouders!
Nu is hij een evenwichtige kunstzinnige jongeman van wie is gezegd dat men niet kon merken dat dit een kind van gescheiden ouders is en bijstandskind. En zoon zelf zegt: “Ik heb een vader en een moeder en ik ken geen gebrek.”
Wij hopen maar weer dat onze jarenlange vreedzame goed geoliede gescheiden levens, niet worden verstoord, door de wetten en de regels van de sociale dienst, met problemen die er niet zijn.
Geplaatst in de categorie: welzijn
scheiding
139
Geef je reactie op deze inzending: