Wereldtrauma.

In mijn jonge jaren vond ik pensioen opbouwen grote onzin. Hoe kun je nu weten of je op je ouwe dag kunt gaan genieten! En zo denk ik er nog over. Mijn oom en tante waren een van die inmiddels oudjes. Toen mijn oom, die architect was, zijn eigen huis had gebouwd om zijn oude dag in te genieten, ging hij dood.

Je kunt je leven niet plannen en mijn hart breekt écht als ik zie hoe deze mensen nú worden vervangen en belazerd. Vakmanschap en ervaring, wordt overgenomen door herintreedsters en - tot werk gedwongen - uitkeringsgerechtigden met versleten diploma‘s op zak. Maar de ‘oudjes’ hebben deze zogeheten ‘verzorgingsstaat’ opgebouwd met de belofte van de overheid dat dit harde werken zou worden beloond met een ‘goede oude dag’. Ze hebben deze overheid vertrouwd. Zij hebben het mogelijk gemaakt dat de kansloze, de zieke en de oude mensen een menswaardig leven konden genieten. Dat alle kinderen naar school kunnen gaan en later kunnen studeren. Zij hebben gezorgd voor goede arbeidsomstandigheden en tevredenheid in de samenleving. Want van oudsher is recht op bijstand, het recht op scholing en het recht op werk, geen liefdadigheid maar een gezamenlijke plicht. Na de tweede wereldoorlog heeft men dat begrepen.

Er is een verhaal over de hemel en de hel. In beide afdelingen stond een rijkelijk gevulde tafel met eten en drinken. In beide afdelingen hadden de genodigden armen die ze niet konden buigen, zodat ze geen voedsel naar hun mond konden brengen. In de afdeling hel vonden allen de dood, maar in de afdeling hemel bleef men leven omdat men de tegenover gezeten tafelgenoot voedde.

De verzorgingsstaat is een wolf in schaapskleren gebleken. Het misleidt de mens tot narcisme. ‘Wat ik kan, dat kun jij ook.’ En zo heeft niemand recht op gezeur, iedereen heeft talenten, hou je bek. Een kind van vijf kan de was doen.

Is er een derde wereldtrauma nodig om ons te doen beseffen, dat de sterke schouders de zwakken kúnnen dragen, ja dragen, zomaar, omdat het moet, omdat het onze plicht is te weten dat het leven genieten in een leefbare sámenleving, niet alleen ons eigen leven betreft, maar het leven van iedereen.

trauma werk werk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 5 stemmen 165