Zandloper van het leven.
Het leven is als een zandloper, eerst boven vol en dan loopt hij leeg, eerst langzaam, maar het gebeurt.
Als baby gaat hij misschien wat langzamer, rustend aan moedersborst of de fles.
In de pubertijd zal het (misschien) wat sneller gaan, dat ligt eraan wat je doet of laat?!?
Intussen gaat de zandloper verder..
Dán een periode van samenwonen of trouwen en kindertjes krijgen. Soms euforisch, soms down (postnatale depressie). Man/vrouw gaat vreemd..pff..ach ja..
Intussen gaat de zandloper verder..
Op een gegeven moment word je opa/oma..oeps, je wordt oud!
Vervreemding van man/vrouw, dus góed kijken naar wat er nog mogelijk is..
Intussen gaat de zandloper verder..
Man/vrouw wordt ziek, ernstig ziek, en nu?
Verzorgen, of naar een verzorgingshuis sturen?
Hij/zij, is me tóch wel dierbaar..twijfel..
De zandloper is bijna leeg, scheefhouden lukt niet meer..
Dán maar een bed in de woonkamer, dán maar een matras op de grond ernaast, voor de verzorging van hem/haar, als er 's nachts hulp nodig is..èlke nacht..
Al dommelend van je eigen behoefte aan slaap, schrok je op van een gekreun en je hield hem/haar in je armen en wiegde hem/haar heen en weer, troostend, als een klein kind, alsmaar wiegend, neuriënd hetzelfde liedje..
De zandloper is leeg.
Je beseft op dat moment dat een zandloper een zucht is van het leven, waar je nooit en nooit een besef van had gehad.
Geplaatst in de categorie: afscheid
Jouw zandloper probeert zand in onze ogen te strooien. Zo minimaal en karig zijn we echt niet...