Voor een vrouw
Ze is geboren en opgegroeid in het zuiden van het land. Van kinds af aan moest ze vechten om mee te kunnen in een samenleving die hoge eisen stelt aan de mensen die er deel van willen zijn. Door fysiek ongemak had ze de eerste dertig jaar van haar leven veel pijn, praktisch alle dagen in min of meerdere mate. Een enkele dag zonder pijn was een feestdag. Er waren maar weinigen die daarvan wisten. Ze leerde al vroeg dat dit maar beter was zo. Dus op school liet ze niets blijken, want anders zou men kunnen denken dat ze, vanwege haar pijn, misschien niet zou kunnen leren. En dat kon ze wel, en dat deed ze ook graag. Ze maakte na haar middelbare school een opleiding af, en ging fulltime werken. Niemand hoorde haar klagen. Haar grootste angst was dat men zou kunnen denken dat ze niet zou kunnen werken. Dus werkte ze extra hard.
Rond haar dertigste kwam een medicijn op de markt die de fysieke pijn in haar leven verminderde. Er ging een nieuwe wereld voor haar open. Soms dagenlang achter elkaar geen pijn, dat was een ervaring die zij eerder nooit had gekend. Dankbaar voor haar nieuwe leven, ging ze nog meer haar best doen. Ze verhuisde naar het noorden van het land. Een tweede studie beloofde een aantal jaren later een toekomst met een nieuwe carrière. Ze zocht een baan in een bereisbare stad waar ze die studie zou kunnen voltooien, en verhuisde naar die stad twee jaar later. Het leven lachte haar toe. Totdat ze even een pas op de plaats moest maken. Het forenzen, de studie, haar grote inzet in haar nieuwe baan, met vaak vele uren overwerk, het had haar allemaal erg moe gemaakt. Ze zou even een paar maanden moeten bijtanken, zo was het medische oordeel. Met grote tegenzin, maar voldoende realiteitszin, accepteerde ze de situatie en nam de nodige rust.
Na een paar maanden kwam ze terug op haar werkplek. Ze zou uren opbouwen, die in overleg waren vastgesteld. Maar tijdens haar afwezigheid was besloten om te bezuinigen en te reorganiseren. Het team waar zij inzat, zou gehalveerd worden. Het werd haar al snel duidelijk dat ze iemand, die een paar maanden ziek was geweest, liever zagen gaan. Dus deed ze extra haar best zo snel mogelijk uren op te bouwen, en werkte ze extra hard. Het mocht niet baten. Ze was relatief nieuw in de stad, en zat nog niet lang genoeg in het ouwe jongens krentenbrood circuit om de reorganisatie te overleven. De vele complimenten over haar eerdere werk, waren snel vergeten.
Er volgde een periode van treiteren, pesten, negeren, buitensluiten, afkraken, saboteren. Op haar werk inhoudelijk was niets aan te merken, dus moest de bekende stok gezocht worden om de hond te slaan. En waar geen stok te vinden was, werd er een gelegd. Geen middel werd geschuwd om haar weg te krijgen. Ze hadden zich evenwel zwaar vergist in haar vechtersmentaliteit. Zij wist immers als geen ander hoe door te zetten, zelfs al verging ze van fysieke en emotionele pijn van het afgewezen en in een hoek gesmeten zijn. Ze wisten niet hoe zij al vroeg in het leven geleerd had om pijn te verdragen of negeren.
Vijf jaar van onophoudelijk gepest en getreiter waren nodig voordat ze zich ziekmeldde. Gediagnosticeerd met zware uitputting, posttraumatische stress, en een veelvoud aan gerelateerde psychosomatische klachten, ging ze in therapie. Het duurde twee jaar voordat haar werkgever, gedwongen door de rechter en met een ontslagverbod op zak, eraan 'meewerkte' dat ze bij een ander bedrijf ging werken. Haar gezondheidsklachten waren, door de jarenlange treiterende tegenwerking en het noodzakelijke procederen, ernstig toegenomen. Het was daardoor vrij eenvoudig om haar pogingen, om weer op te krabbelen bij dat andere bedrijf, te verstoren, en haar daarmee de fatale slag toe te dienen, waardoor ze alles, waar ze haar hele leven lang zo hard voor gevochten had, opgeven moest. Dat scheelde de werkgever in de ontslagprocedure een hoop geld.
"De meeste mensen zitten hier na twee jaar permanente stress, waarvan jij nu acht jaar achter de rug hebt", zei de arts. Ze knikte. Ze begreep dat deze geneesvrouw wist wie ze voor zich had. Een vechter. Een doorzetter. Iemand die door was gegaan tot ze er letterlijk bij neerviel. Met een uitgeput lijf, een kapot getrapt hart, en een blauw geslagen ziel, vocht ze nog een aantal jaren om haar werkgever aansprakelijk te stellen voor het feit dat ze ziek geworden was. Maar terwijl haar leven volledig in puin ligt, en ieder restje energie door stress, angst en paniek opgevreten wordt, zien de heren en dames rechters geen aanleiding haar voormalige werkgever daar verantwoordelijk voor te houden. Hoe deze met haar was omgegaan, was niet 'buitensporig' genoeg. Bovendien kon men geen rekening houden met mensen die 'bovengemiddeld' gevoelig waren, zo luidde het juridische vonnis.
--- --- ---
Als het om pesten op de werkplek gaat, dan wordt volgens jurisprudentie de werkgever zelden aansprakelijk gehouden voor werknemers die daar ziek van worden. Tenzij er fysiek geweld is gebruikt. Dan is het blijkbaar 'buitensporig' wat er gebeurd is. Het psychisch treiteren op het werk wordt, net als het psychisch pesten op school, en alle overige psychische geweld in onze samenleving, nog steeds niet serieus genomen. Daar moet je maar tegen kunnen, anders ben je ongeschikt voor deze samenleving. Steeds vaker wordt nu geroepen dat we er wel iets aan moeten doen. Het kan echter nog dertig jaar of langer duren voordat ons rechtssysteem zover is, dat het daarbij aansluiten kan.
In de tussentijd kunnen we alleen maar hopen en vertrouwen dat er een andere soort gerechtigheid is. Een universeel recht, dat de wetten, die door mensenhanden gemaakt zijn, overstijgt. Een wet die de Godinnen van Gerechtigheid uitvoeren.
--- --- ---
Het onderstaande gedicht is voor de vrouw uit dit verhaal.
En voor ieder ander, die door pesten en treiteren, beschadigd is geraakt.
Gerechtigheid
Nemesis, Maät, Portia
Godinnen van gerechtigheid
Met zwaarden zilver en zuiver
Trekken zij ten strijd'
Zij doorboren ieder onrecht
Totdat ieder recht is gedaan
En wie hen op hun weg komt
Kijken zij genadeloos aan
Hun zwaarden treffen het duister
En het licht breekt er doorheen
Voor wie de weg ooit kwijt was:
Dat licht, daar gaan we heen!
Geplaatst in de categorie: pesten
wijdoendatzo.wordpress.com/2014/11/09/hartenkreet/
Het persoonlijke is politiek. Dat wist de vrouwenbeweging al in de jaren zeventig toen de eerste verhalen over seksueel misbruik naar buiten kwamen. Nu is het zaak dat de pestverhalen verteld worden. En hopen dat er in de komende twee generaties iets veranderen zal. Want zolang heeft het vaak nodig. Maar eens moet er een begin gemaakt worden. Je hebt gelijk, dat het een onmogelijke missie is op dit moment, om een werkgever aansprakelijk te stellen. Dossiers met afschuwelijke verhalen liggen bij rechters op tafel, en ze beweren met droge ogen dat het allemaal niet erg genoeg was. Regeltjes, criteria, de wet, blah, blah.
Veel werknemers procederen nog niet eens. Ze zijn bij voorbaat al zo murw gemaakt, en vaak al zo ziek, dat ze het gewoon niet kunnen opbrengen. Dat was bij de vrouw uit dit verhaal in eerste instantie ook zo. Het feit dat ze zelf een juridische achtergrond heeft, maakte dat ze toch heeft doorgezet. Een enkeling die dat doet, en vaak ook alleen diegenen die zelf juridisch onderlegd zijn.
Zo ook de Zevenaarse ambtenaar Paul Kemperman, die al jaren aan het procederen is, en daar ook de publiciteit voor zocht. Die man is een held. Dit is zijn blog:
wijdoendatzo.wordpress.com/
En hier is te zien wat het met hem gedaan heeft, je ziet hem in deze video van EénVandaag zijn verhaal doen; het leed stroomt als bloed door het beeld. Zó ziet het eruit, als je jarenlang gepest bent:
www.youtube.com/watch?v=acGG6GLMItQ
Hans Stolp was lijstduwer bij de verkiezingen in 2010 voor de Partij voor Mens en Spirit. Was hij lijsttrekker geweest, dan was er geheid een zetel gewonnen. Stel je voor: Hans Stolp die in een Kamerdebat zijn mooie visie deelt, in die mensontzielde slangenkuil die de Tweede Kamer heet. Hij zou ze allemaal doodstil krijgen, ze zouden zich diep schamen voor hun plucheplakkende opportunistische machtswellustige partijprogramma's. Maar het is logisch dat hij lijstduwer was, op een onverkiesbare plaats, enkel om te steunen, en geen lijsttrekker. Hij trekt met zijn mooie lezingen velen die zijn boodschap werkelijk bereid zijn te horen. Daar hoef je in de politiek niet mee aan te komen. Ik ken de wereld achter de schermen maar al te goed. Het toneel ervoor is nog tien malen erger. We zien het beschamende optreden in de praatshows van politici, vaak een volkomen ontzielde vertoning. Er zijn slechts enkelen die een waarlijk hogere visie op een integere manier in die wereld kunnen uitdragen. Jan Marijnissen is daar een eenzaam voorbeeld van. Ik zou me als een Jeanne d'Arc te pletter rijden met tien brandstapels achter me aan. Dus zoek ik liever de rand, weg uit de krabbenmand.