In vitriool of honing gedoopt
Waar is die oerhartenkreet gebleven ? Toen we nog een moordkuil maakten van wat we voelden.
Nu lees ik zoetsappige verhaaltjes, niveau Libelle met een glossy weerschijn. Schop toch nomdeju schenen, sta op lange tenen, strijk tegen haren in en stuit tegen de borst. Krijt weerzin jegens de omhooggevallenen, kijk vol ongeloof naar de waanzin in relidwaze ogen.
Maar ook, de hartenpijn en het zielenleed. De eenzaamheid van dat oude mensje dat onzeker wacht op zorg.
Ik houd mijn pen paraat...
Geplaatst in de categorie: woede
Goed gezien Fred!