Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Liefde voor een hond

Geen slachtoffers, zegt het nieuws. Geen doden, geen gewonden. Maar er is een hond gestorven. Men heeft hem horen huilen onder het puin. En nu is hij dood. Maar hij is niet nieuwswaardig genoeg voor de mensen om als dode genoemd te worden. Wat weten mensen ook van liefde. De onvoorwaardelijke liefde van een hond, die kennen ze niet. Alleen wie de trouwe viervoeter als vriend in zijn leven heeft gehad, weet van de troost, en dat vriendschap geen illusie is.

Zoals bij de berichtgeving van de tsunami in Japan in 2011, zijn het ook nu de berichten over de hond die mij het meest raken. De video die destijds rondging over twee honden, waarvan er een gewond was en de ander ging voedsel halen, en hij kwam steeds weer met voedsel bij de gewonde hond terug om voor hem te zorgen. Die honden hebben het uiteindelijk gered. En ook de hond die ze uitgemergeld op een dak hadden teruggevonden. Ook die had het gered. Dat was toen nieuws. Gelukkig was dat nieuws. Dat stemde me hoopvol, dat media snapten dat het belangrijk was dat de honden gered werden. Je hoopt dan dat het doordringt in de samenleving dat we als mens moeten ophouden alles en iedereen om ons heen kapot te maken.

Maar we hebben niks geleerd. We blijven maar doorgaan met kerncentrales, onze planeet leegpompen voor olie en gas, en we moeten voor de milieuvervuilende auto's natuurlijk ook enorme bruggen bouwen waar ze over kunnen rijden. En dan krijg je dat soort debacles als in Alphen aan de Rijn. En dan roept iedereen ook nog blij dat er geen doden en gewonden zijn. Maar er is dus een hond dood. Deze keer is de hond niet gered, zoals bij de tsunami, en hij wordt nog niet eens genoemd. Ik wil weten hoe hij of zij heet. Ze hebben hem horen huilen onder het puin. Mijn hart huilt mee. Verschrikkelijk dat de eigenaar van de hond weet dat zijn lief dier heeft moeten lijden door die akelige ondeskundig bevestigde kranen met die prestigieuze brug die eraan bungelde en die niemand nodig heeft, want er zijn wel meer en veiliger manieren om het water over te steken. Het leek me ook niet echt een grote doorgangsweg daar tussen al die huizen. Een plek waar het veel leuker en veiliger is om een pont te laten varen. Ja, die bestaan nog. Niks mis mee. Maar het moet allemaal weer groot met opgepompte materiële bombarie.

Het is de week die vorig jaar de laatste week was van mijn geliefde Bas. Hij sleepte met een poot, en een paar dagen later zou ook de andere achterpoot het niet meer doen. Kon hij alleen nog zijn voorpoten gebruiken. Tegen beter weten in probeerde ik nog hem aan het lopen te krijgen. Ik wist dat ik hem niet meer mee naar huis kon nemen zodra ik met hem naar de dierenarts ging. Hij liep letterlijk op zijn laatste poten. Hij kon niets meer zelf, die laatste paar dagen. Ik droeg hem naar zijn drinkbak, zijn voerbak, naar buiten voor zijn behoeften. Hij was enorm gefrustreerd dat hij niets meer zelf kon. Zijn lijden was hartbrekend en mocht niet voortduren. Om egoïstische redenen had ik hem nog kunnen laten opereren. Dan had hij veel pijn daarvan gehad en veel pijnstillers moeten nemen, waar hij met zijn door ouderdom verzwakte nieren niet tegen zou kunnen en waardoor hij misselijk zou worden en dan aan zelfvergiftiging door nierfalen zou overlijden. Dan had hij misschien nog twee maanden langer geleefd. Dan had ik hem voor mij twee maanden laten lijden, omdat ik hem niet wilde missen. Dat mag je een lief dier, die er zeventien jaar voor je geweest is, niet aandoen. Dat zou geen liefde zijn geweest.

De beslissing die ik toen nemen moest, is de meest wrede en de meest liefdevolle die ik ooit nam. Mijn gedachten gaan uit naar de eigenaar van de hond onder het puin. Zijn geliefde viervoeter is het slachtoffer van de hijskraamramp in Alphen aan de Rijn. Het dier leefde nog onder het puin. Mogelijk heeft ook zijn baasje die moeilijke beslissing moeten nemen om zijn dierbare vriend niet langer nog te laten lijden. Ik leef met hem mee in deze moeilijke dagen. Mijn lieve Bas stierf op 11 augustus 2014 in mijn armen. Zijn kop legde hij vol overgave op mijn hart, na de narcose, niet wetend wat zou volgen, maar geheel vertrouwend op dat ik zou weten wat goed voor hem was. Wekenlang heb ik getwijfeld of ik het wel goed had gedaan. Had ik hem nog moeten laten opereren. Of had ik juist te lang gewacht en had ik eerder naar de dierenarts moeten gaan. Maar die beide mogelijkheden waren geen opties. Ik heb gedaan wat ik voelde dat goed was. Uit liefde. Meer liefde dan ik ooit voor mogelijk had gehouden in dit leven te kennen. Ik hoop dat de eigenaar van de hond in Alphen die liefde van en voor zijn hond ook gekend heeft. En dat het hem troost brengen mag.

Schrijver: Gabriëla Mommers, 4 augustus 2015


Geplaatst in de categorie: liefde

3.7 met 3 stemmen 273



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
6 augustus 2015
Dank voor je invoelende reactie, waarin je liefde voor jouw eigen 'Labradrop' doorklinkt.
Naam:
Annejan Kuperus
Datum:
6 augustus 2015
Email:
ajkuperushotmail.com
Wat een prachtige hartenkreet in de kantlijn van de recente kraanramp in Alphen aan de Rijn.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)