Trauma.
De realisatie van het kwaad ligt op mij. Ik kan wel doen, wel willen doen, omdat de mensen dat eisen, alsof alles opgewekt gewoon weer doorgaat, maar dat lukt niet. Ik heb de lust in haar ogen gezien, tot kwaad. En ik vat het niet, zoals elk ander mens dit niet vat. Omdat het niet te vatten is. Ik ben bang dat psychologen mijn enscenering van ongeloof niet kunnen of willen doorzien. Want hoe kan ik geloofwaardig zeggen dat mijn moeder geniet van mijn lijden, terwijl ik het zelf niet geloven kan? Het ongeloof dat ik uitstraal heeft meer kracht dan de waarheid uit mijn mond. Ik krijg pas hulp als ik één ben in wat ik vertel en uitstraal. Maar dan is mijn geest gesterkt en mijn hart een geheeld verhaal.
Geplaatst in de categorie: psychologie