Een bok geschoten
De betekenis van bovenstaand gezegde hoef ik natuurlijk niet uit te leggen. Situaties en gebeurtenissen, waarop het van toepassing is, zijn me de laatste jaren wel eens meer overkomen. Op het moment, dat je een bepaalde handeling in de praktijk wilde laten zien of horen bleek dan steevast, dat het vermogen van het kúnnen al was verhuisd naar de afdeling herinneringen in jouw hersenpan. Natuurlijk leer je ervan en laat je voortaan dingen, die op jouw leeftijd moeilijk uitvoerbaar zo niet meer mogelijk blijken te zijn. Een enkele keer echter, zoals afgelopen zaterdag, ga je spontaan en onnadenkend iets doen, dat onmiddellijk en zonder genade wordt afgestraft.
Een hele dag te gast in het gezin van onze kleindochter en twee achterkleinkinderen in een vriendelijke gemeente op Goeree-Overflakkee was weer eens een waar feest. Je ziet hoe beide jongens van respectievelijk ruim één en drie jaar weer vorderingen hebben gemaakt met lopen, praten spelen en alles, wat je vanuit het Rotterdamse in het echt mist - In de namiddag gingen we gezamenlijk een blokje om, langs een kinderboerderij en twee speeltuintjes in de buurt. Oma met haar loophulp en opa met zijn trouwe stok konden het kleine grut nauwelijks bijhouden. We genoten volop, het weer was redelijk en allen in goede stemming. Toen gebeurde het.
Vanaf een pad in een park tot aan de schommels was er een mooie groenstrook van zeker 150 meter lang. Een hond begroette ons kwispelstaartend en legde met zijn bek een holle bal van gummi met een tuitvormige rand voor ons neer. De man van mijn kleindochter en ook zij gooiden om beurten de bal hoog en ver weg. Zodra zij hun arm optilden spurtte de hond als een hazewind tientallen meters vooruit. Hij werd dan ingehaald door de stuiterende bal en plukte hem met één hap uit de lucht. Na enkele minuten eisten de kinderen de aandacht op en stond de hond, wachtend op actie mijnerzijds, kwispelend voor mij. Nu was het mijn beurt.
Indachtig aan mijn prestaties van vroeger dacht ik: ‘Ik zal je even een poepie laten ruiken’, waarbij ik in mijn enthousiasme geen moment aan mogelijke lichamelijke beperkingen dacht. Men stelle zich mijn korte werpactie gemakshalve in een vertraagd tempo voor. Met de bal in de hand boog ik met mijn bovenlichaam naar achteren, tilde tegelijkertijd mijn rechterarm omhoog en bracht hem eveneens naar achteren. De hond was inmiddels met een spurt vertrokken. Met een vermeende krachtsexplosie schoten mijn arm en lichaam naar voren. De daardoor veroorzaakte pijn liet in een reflex mijn hand verkrampen vóórdat ik de bal losliet.
Onder het uitroepen van mijn “aahh&^$>%@” legde de bal in een kleine boog op lage hoogte een afstand van ongeveer 15 meter af om vervolgens na één keer stuiteren stil komen te liggen. De hond stond in de verte bewegingsloos en met de kop schuin, blijkbaar niet begrijpend, te zoeken. Hij vond uiteindelijk zijn speeltje maar bracht het NIET meer naar mij terug. Mijn grimas van de pijn in rug en schouders heeft niemand opgemerkt. Vanuit de optiek van deze hond kan ik zijn reactie begrijpen. Ik zou, als ik mentaal die viervoeter was, nog veel dingen doen die nu niet meer kunnen. Alleen het kwispelen met de staart zou voor mij natuurlijk te allen tijde onmogelijk zijn.
Geplaatst in de categorie: ouderen
In je verbeelding
241
Geef je reactie op deze inzending: