"....and I wish that I could be a Banner Man....!"

Ook ik bevond me te midden van de menigte, te midden van het schaarse maar enthousiaste publiek dat, veelal gewapend met paraplu's, de gebeurtenissen afwachtte op de regenachtige avond van de 15e juni jl., aan de vooravond van het grote Festival Mundial; de gebeurtenissen die dienden om dit evenement in te luiden.

Ik was naar "De Heuvel" gegaan om het fanfarekorps te zien en te horen en mijn wens kon in vervulling gaan; mijn wens om me, al was het nog maar één keer, te laten meevoeren door dat tromgeroffel, door die majestueuze maar zo melancholieke muziek.

Daar komt het fanfarekorps in de verte al aan; nog schimmig is het rood van uniformen; de vaandels wapperen onduidelijk, maar strijdvaardig en energiek. Dichter en dichter komen ze bij; het geluid van de trommels zwelt aan; het zijn nog jonge kinderen met zwarte petten op die de trommels aanslaan. Strak en stram kijken ze voor zich uit; zich van hun missie bewust; trommelaars te mogen zijn in dit tamboerkorps; op deze wijze hun publiek ontroering, vreugde of wellicht ook strijdvaardigheid te mogen schenken.

Als de fanfare tot stilstand is gekomen op het plein voert een grijsharige mevrouw, die ik her en der in het Openbaar Vervoer weleens signaleer een wilde rondedans uit als was zij "het liefje van de troepen" of een soort verkapte dorpsgekkin.

Door de smalle passage van een belendende straat trekt de stoet vervolgens naar het Piusplein. De klanken sterven weg; sterven weg uit mijn geest en gemoed en zij laten een herinnering achter; een wegstervende herinnering aan de vervoering die mijn hart meesleepte en het nu verlaat: voorgoed?

fanfare ontroering a ontroering afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 66