Hartverwarmend
Onlangs las ik in “hartenkreet nr. 3985” van schrijver Fred een opmerkelijke, onder de noemer humor geplaatste tekst, die ik om de context niet aan te tasten, hier nogmaals citeer:
“TWIJFEL, EEN LOGISCH VERVOLG
Het houdt niet op, niet vanzelf. Munchhausen by proxy, zet zelf maar de umlaut op de u, ik word zo moe van die mensen die alle ellende op de wereld naar zich toe trekken.
Slachtofferrol over de rug van anderen, te ziek voor woorden.”
In eerste instantie dacht ik, zij het een beetje naïef, dat de humor zou schuilen in de ontbrekende umlaut. Ik heb daarna, voor de beeldvorming, de moeite genomen om meer van deze schrijver te lezen van hetgeen hij als humor heeft geplaatst. Om eerlijk te zijn, viel het mij op, dat hij een heel register van soorten humor bezit en moeiteloos uit zijn pen kan laten vloeien: van milde, tot nadenken inspirerende humor tot en met een item, gelardeerd met bikkelharde en sarcastische bewoordingen. Hij speelt het zelden op de man of vrouw maar hij houdt een ieder, die zich meent te herkennen, een spiegel voor. Toen ik, na tot deze conclusie te zijn gekomen, zijn hartenkreet nog eens aandachtig had gelezen, vielen bij mij ook meer dan voorheen kleine vermeende stukjes op zijn plaats. Soms kan iemand inderdaad veel inzendingen met steeds andere variaties over eenzelfde onderwerp als tenenkrommend ervaren. Tja, en dan zakt jouw broek ervan af, waarbij ik de schrijfwijze van genoemd kledingstuk zorgvuldig op juistheid heb gecontroleerd.
Beste schrijver Fred, in mijn beleving kan je er meestal niet omheen. Je hebt altijd gegevens zoals goed en slecht, arm en rijk en mensen of situaties, die nu eenmaal iemand in een slachtofferrol kunnen plaatsen, waarbij men hoopt, dat men zelf niet het slachtoffer wordt of is.
Ter verduidelijking nu het volgende verslag: mijn echtgenote en ik, beiden niet zo jong meer en sinds kort “aan de rollator” (slachtoffer? Ben je gek. . . ) gaan iedere week op een dinsdagochtend voor onze boodschappen naar een plaatselijke supermarkt. Aangezien wij altijd op ongeveer dezelfde vaste tijd arriveren, ontmoeten wij ook altijd een groepje meervoudig gehandicapte personen. Het zijn er soms acht maar soms ook tien, waarvan twee in een extra aangepaste rolstoel. De moeilijk te schatten leeftijd is wellicht tussen de 18 en de 45 jaar. Zij maken gezamenlijk een kabaal van jewelste en zijn moeilijk in toom te houden. Zij hebben de beschikking over slechts twee vaste begeleidsters. In korte tijd na binnenkomst heeft het groepje zich over de gehele winkel verspreid. De eerste keer waren wij beiden nogal geschrokken en wij voelden ons een beetje ongemakkelijk.
Nu, een klein jaartje later, worden wij door sommigen uitbundig begroet en er worden soms handen geschud. Natuurlijk schrik ik me een hoedje, wanneer er onverwacht een persoon achter mij staat en dan een krachtige, harde bromtoon ten gehore brengt, waarbij het geluid van een grote 380 volt transformator in het niet valt. Een ander manneke is een goede imitator. “Alles veilig?” vraagt hij ons en na onze bevestiging praat hij in een aan de binnenkant van zijn jasje zittende denkbeeldige portofoon: “Hallo centrale, hier de twee nul acht, alles veilig - over!” Daarna zou je zweren een échte portofoonstem te horen, inclusief de ruis: “Klik chrrr Goed werk twee nul acht. Over en uit chrrrrr klik”.
Kijk Fred, ook dat is een verhaal over de rug van anderen maar voelt hartverwarmend en het doet ons goed om deze mensen iedere keer weer blij te zien. Sterker nog, heimelijk kijken we er soms naar uit, maar dat doe ook ik naar een nieuwe inzending van jouw hand.
Geplaatst in de categorie: maatschappij