VERLEDENS STEM
De gedachten aan wat allang voorbij is, zijn dikwijls erg veranderlijk, betonen zich grillig en eigenzinnig.
Soms hebben ze het aanzien van harde rotsen, die een strenge, stenen poort omvatten. Achter dikke tralies is een grimmige, zwarte nis te zien. Het meedogenloos harde slot weert stug en keihard een ieder, die naderbij komt.
Dan vluchten de herinneringen snel weg, zwermen rond als spoken, zoeken naar iets wat hen beter bevalt.
Ergens in de verte wenkt een lichtende duisternis: diep blauwe avondhemel is vol grote, lage sterren, hangt over een heuveldal, dat heerlijk geurt. Op de zacht glooiende hellingen wuift wild, hoog gras opbeurend, is een bepaalde vertelkunst machtig.
Zijn zaad mijmert ongedwongen en vrijmoedig, terwijl het bezadigd blaast, zacht heen en weer zweeft. De onzichtbare wolken van kleine korreltjes vermelden hetgeen ooit was en misschien opnieuw zal verschijnen.
Tekst, ontsproten aan een wellicht neurotisch brein.
Geplaatst in de categorie: filosofie