Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Schuilhart

Leegte is een cyclus in het land van het cynisme. Ik roep U aan om mijn schreeuw te begrijpen. Omdat ik daarmee eindig in wat ik voor elkaar kan krijgen. Ik verander niets aan de woorden en ik blijf in onbekende verbazing. Dichter bij de zee mis ik de meeuwen met het extreme subjectivisme waarmee het gemis van meeuwen zich openbaart. Mijn kleren trek ik aan op het verlaten eiland. Ik volg de duif van mijn geliefde. Wolken vol jeugdige overmoed trekken over het grasland. We hebben een discussie, een prachtige dwaas en ik.

Er blijft niets anders over dan projectie. Hij weet niet wat hij heeft veranderd. De rollen-patronen in bed, ze zijn niet meer bedreigend. Ik weet nu hoe ik mezelf kan geven aan de liefde. Het is geen gebeurtenis, maar een blijvend gevoel. Mijn lichaamstaal spreekt boekdelen en hij is zonder vraagtekens aan het lezen in het belangrijkste hoofdstuk. Het genot komt tot een hoogtepunt. We zijn niet langer dwazen in een land zonder moeder. In een werelddeel zonder vader.

Ik heb geen postzegel om de levensdrift te verzenden. Het zwakt mij af in perspectieven doordat ik mijn eerdere ervaringen herneem. De dwaas weet alles beter, maar ik ken zijn verleden niet. Hij is hier pas sinds gisteren en hij overtreft me met zijn mensenkennis.

Mensen kunnen zich maar moeilijk inleven in de pijn en het verdriet van een ander. Ik heb zijn aftakeling gezien. Zijn dadeloosheid in een wereld vol gruwelijkheden. Zijn tederheid toen alles tegenzat.

Duisternis omhelst onze liefdesaffaire. Zoals hij het aan mij heeft uitgedaagd is het verlangen en ik wil niets anders dan die stille zin. Letters die gebeiteld zwijgen naast de vormen van zijn ongeduld.

Tijd speelt een onbelangrijke rol in het leven. De momenten die er werkelijk toe doen zijn op de vingers van een hand te tellen. Het is de hand van een vreemdeling, maar ik voel zijn warmte.

Ik snak naar nieuwe adem-lucht. Inktzwart is mijn liefdesgedicht nu de wind de stem van de dwaas heeft meegenomen. Mijn hart kent vrijheid, een bittere noodzaak en trouw, omdat al het andere verloren lijkt. Er is niets meer te groeten in de stilte van mijn verlaten ik.

Anoniem is mijn schuilnaam sinds ik verkies te zwijgen. Tijdens een regenachtige dag om niet te praten, om ronduit ongedwongen niet te praten, anoniem over de liefde onder de vaak beschreven regen. Incognito ben ik in zijn dromen. Zonder naam zal ik verblijven in het schuilhart van de nacht.

Schrijver: Jeroen Splinterman, 5 februari 2019


Geplaatst in de categorie: individu

5.0 met 1 stemmen 195



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
6 februari 2019
Zelden zoiets adembenemends en beklemmends gelezen. Zo vol aanraakbare eenzaamheid, dat herlezen af te raden valt.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)