Het helpt als ik het schrijf!
We kennen elkaar niet zo lang, een krap jaar maar oh wat hebben we elkaar leren kennen, wat kunnen we terugvallen op elkaar en wat krijg je veel te verduren! Niet echt om jaloers op te worden, zoveel is zeker! Manlief is kwakkelend, mankeert het een en ander en we hebben er regelmatig gesprekken over.
Dan blijkt dat tijdens een routineonderzoek iets naars wordt gezien waarvan men eigenlijk meteen denkt: dit is fout, dit is kanker, dit is....bah! Er wordt niet veel gezegd, dus een tweede opinie wordt gevraagd en gekregen, de artsen in het andere ziekenhuis durven het wel aan te opereren...en zo nadert de dag van de operatie. De artsen zeiden: als we er niet bij kunnen komen, maken we hem dicht en is het einde verhaal.
Zoals ik het nu opschrijf, is het niet geformuleerd, maar het kwam er wel op neer en zo gaat hij de operatiekamer in, vrouw en kinderen achterlatend in die kwellende onzekerheid. Na een paar uur, moet ik een appje sturen, gaat het een beetje!? Een berichtje terug: ik kan niet bellen, want het ziekenhuis kan bellen, maar hoe langer het duurt hoe beter en ik duim driftig verder!
Want: de afspraak is dat ik gedurende de operatie zou duimen, dus zit ik een groot deel van de dag met de duim in mijn mond! Hopend op een wonder, op een chirurg met gouden handen, op een beschermengel die op de schouder van hem zit, terwijl de artsen zich met hem bezighouden.
Half elf lag hij in de OK, half vijf een berichtje, hij is eruit! Oei dat was superlang, voor hem, maar ook voor de mensen die met hem bezig waren, want laten we wel wezen, die stonden wel uren en uren in diezelfde operatiekamer. Ze appt me nog dat ze ‘s avonds even bij hem langs mogen en de volgende dag om acht uur een afspraak hebben met de chirurg.
Dan is het even een poosje stil, tot de volgende dag, als een donderslag bij heldere hemel komt er een appje binnen: hij was niet te opereren, de tumor kon er niet uitgehaald worden, overal uitzaaiingen kortom, afgelopen uit!
Ze zegt nog: ik zet de telefoon uit, ja dat snap ik. Je wereld vergaat, stort in, niets is meer zoals het was, alles is anders, alles is gevaarlijk, alles is te bedroevend voor woorden, alles is....alles is, alles was vergeefs...ten dode opgeschreven! Wat zeg je nou in zo’n geval, wat doe je in zulke gevallen?
Geen idee, wel schrijf ik, als ik je kan helpen, laat het weten! Doe ik, komt er terug, er vlak achteraan het bericht: hij mag naar huis, praten over palliatieve zorg, wetende dat dit het laatste stuk is. En oh ik weet: er zijn meer mensen met kanker, tenslotte kreeg ik het zelf ook maar dit is zo hard, zo bedroevend, zo hopeloos zo....zo....keihard!
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Duimen
64
Geef je reactie op deze inzending: