Hartenkreten

Gesprek onder een zwarte luifel

Ze was mijn goede, zachtzinnige collega geweest in die lang-vervlogen tijd van veertig jaar her. Naast haar en aan haar zijde had ik eens mijn type- en archiefwerkzaamheden volvoerd.

We ontmoetten elkaar onder de zwarte luifel van café "Anvers" aan de Oude Markt in Tilburg, die gelardeerd was met vele lampjes en waaruit op die zeer warme dag op wonderlijke wijze een mist van waterdruppels neerdaalde.

En ik keek in de trouwhartige, kwetsbare bruine ogen van mijn vriendin, altijd al getekend door acne en nu ook door de Griekse zon...

Op die gedenkwaardige dag bespraken we mijn liefdesaangelegenheden en de vraag bleef: was het "trekken aan een dood paard" voor wat betreft mijn liefde? De vraag was: moest een liefde, uitgeblust en uitgedoofd door de tijd en door de lange jaren en afgestompt door sleur en verveling en vervallen en verworden door tijd en afstand nog nieuw leven ingeblazen worden; moest het zwakke vlammetje nog gevoed en aangewakkerd worden?

Mijn vriendin rekende mijn drie koppen thee af.

Was de dood verklaard aan mijn liefde? Moest zij ter aarde besteld worden? Zal zij herrijzen uit de oude as?

"On ne peut pas aimer toujours...."