EFTELINGTREIN
Sonnet:
De vlammend rode mond van 't voorste voertuig
groet opgewekt mensen, die de tocht maken.
Witte rook kronkelt weg, wil alles raken:
bloemrijk bos, keurig beplant of wild en ruig,
paleis, geboren uit toverwerktuig.
Bij een eethuis het rijden even staken...
Hier waaien Oosterse scherts en smaken;
dat Westers gevoel zich daarvoor buig'
Verder gaat het wielen- en spoorgebonk,
scherpt rondziende reizigersgedachten,
gericht op langs glijdend gesuis, geronk.
De kleine stoomrit heeft velerlei krachten,
is een strevende, tevens kalme dronk:
gaan tot, bekomen van sprookjesmachten.
Uitleg in proza:
Dat nostalgische stoomtreintje van de Efteling vertrekt vanaf het station Marerijk. De machinist schept wat steenkolen in de verlangende opening, dichtbij het stuurwiel. Bemoedigend glanst het vuur, geeft verlangen te vertrekken.
De mooie witte rook kringelt omhoog, dan omlaag, om zich te verspreiden en van alles te strelen: het bos vol geplante of wilde bloemen en de struiken, waarvan vele in keurige rijen staan, andere ook wild en plezierig ordeloos door elkaar. Paleizen, als het ware door toverkunst gebouwd, krijgen ook hun deel hiervan, maar worden gelukkig niet besmeurd. Die sprookjesachtige rook heeft kennelijk de gave om alles schoon te laten.
Bij een eethuis van Indonesische en Chinese gerechten staat de trein even stil. Enige mensen stappen uit of in. De geuren van Oosterse gerechten waaien je hier tegemoet. Hier en daar zie je tekeningen aan de wand, waarin scherts en Oosterse wijsheid met elkaar samengaan. Moge de meer zwaartillende Westerse geest dit deemoedig in zich laten doordringen.
De trein en de wagons bolderen verder Dit geluid spitst de gedachten van de reizigers, die aandachtig kijken naar al wat voorbij komt, suizend of ronkend...
Deze korte, veelzijdige rit is als een geestrijke dronk, die aanmoedigt tot sprookjesmachten te gaan, of hiervan tot rust te komen.
live.nlGeplaatst in de categorie: welzijn
STEENKOOL
65
Geef je reactie op deze inzending: