Zo moet het geweest zijn

Zo moet het geweest zijn in die lang vervlogen tijd; de vijftiger jaren van de vorige eeuw, in mijn geest in nevelen en duisternis gehuld. In de kamer van mijn vroegste jeugd stond de tafel met daarop het bonte, wollige, gedessineerde kleed met ingewikkelde patronen en de vaas van helder, doorzichtig glas droeg de bloemen. Hun lange stelen werden vervormd voor mijn blik en vertekend door het glas en het water.

Mama borduurde met kleurige wol in kruissteek aan de loper die de schoorsteenmantel zou gaan sieren. In de "wittebroodsweken" hadden mijn nog jonge en overmoedige ouders, nog niet getekend door de verbittering en het ongeluk van hun latere jaren, plezier gehad van een jong, speels katje.
De kamer op de eerste verdieping vormde mijn eerste thuis.

Ik zou opgroeien; ik zou de wereld doorkruisen en ook mijn noodlot leren kennen, maar de herinnering aan die vroege onschuld, aan die gaafheid, aan die schoonheid, troost mij nu de ouderdom en de verbittering mij eveneens overvallen.

jeugd herinnering tr herinnering troost

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 73