Het duikelaartje

In die jaren van mijn vroegste jeugd toen ik voortdurend verkeerde onder de bescherming en koestering van de ouderliefde die als een veilige paraplu boven mijn hoofd was uitgespannen, als de altijd blauwe, onbewolkte hemel van de zorgeloosheid, bezat ik een klein popje, een duikelaartje dat uit zichzelf steeds weer zijn oude vorm aannam zoals een geestelijk veerkrachtig mens die telkens weer herstelt van de ongenadige opeenvolgende slagen, hem door het noodlot toegebracht. Eens wandelde ik met mijn ouders in het altijd groene, altijd zonovergoten Leijpark. Het dierbare, wonderlijke duikelaartje raakte op onnaspeurlijke wijze kwijt tot mijn grote verdriet als een gestorven kindje dat door het bittere noodlot van de ouders is weggenomen.We zochten het lieflijke popje overal; tussen de bosschages, in het gras en onder de bomen en we vonden het niet meer. In mijn herinnering is het altijd voort blijven bestaan.....

kinderen bezit popje park ouders verlies verdriet herinnering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 253