Vreemde vogels in een telefooncel

“Je moet ook afscheid durven nemen, van alles wat overbodig is. Kleine onbenulligheden, prullaria, goedkoop gelul en tenslotte mensen. Het leven is niet oneindig.”
Je weet het allemaal zo goed te vertellen. We schuilen voor de regen in een telefooncel.

We zijn vreemde vogels in een telefooncel. Bloedserieus in de conversatie, alsof er een belangrijker universum is dan de school waarvoor we voor de derde achtereenvolgende dag spijbelen. De laatste muurbloemen uit de klas, de laatste letters van het alfabet.

De school waar vermenigvuldigen heilig is tijdens de wiskunde en de Bijbel een dodelijk boek tijdens het lezen van taal. Je duwt een kwartje in de gleuf en draait een nummer. Er is een lachlijn die je overdag kunt bellen. Dit wordt later ons verleden, met inktvlekken en lijmpatronen.

De jeugdige ideeën van vreemde vogels in een groene telefooncel. Alsof onze conversatie het universum is. We kunnen nergens meer naar toe. Je praat honderduit over liefde, de natuur, en intieme spirituele zaken. Je komt uit een ander milieu dan ik, maar er zijn ook overeenkomsten waarover we grapjes maken.

Je weet het allemaal zo goed te vertellen. Alsof je zelfs de regen kunt laten praten, met een natte hese stem vol alternatieve weemoedigheid. De glazen zijn beslagen. Jouw adem voelt warm. Er is niet veel ruimte.

Waar zijn we nu? In dit groeiend vertrouwen waan ik me naakt in wilde verdenkingen!
Waar zijn we nu? antwoord je vragend omdat ons lot samenvalt in droeve droefheid van de naderende toekomst.

We kunnen nergens meer naar toe.

spijbelen telefooncel vogels conversatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 131