Zielsgelukkig.

Het is vandaag 26 juli 2025, vijftien jaar geleden dat ik de duivel binnen liet omdat ik dacht dat het mijn moeder was. Ze bezocht me omdat ze berouw had van haar misdaden. Ik wist nog niet dat ze een narcist is en wat narcisme inhoudt. En dat een narcist met berouw niet bestaat.
Ik had er toen geen flauw benul van dat ze mij had opgelicht. Ik wist alleen dat ze me dood wilde, dat ik dit zelf moest uitvoeren en dat ik haar een afstotelijk mens vind. Ik wist nog niet dat ze een pathologische leugenaar is en dat ik een van de 700.000 slachtoffers ben van narcistisch geweld. Ik dacht dat ik de enige was in heel Nederland.

Een mollig gebogen vrouwtje van voor in de tachtig met een klein hoofd, schoof nederig over de drempel van mijn huis. Ik wist nog niet dat deze vrouw een personage is, een rol die zij speelt in haar eigen theater en waar wij, haar kinderen, op moeten participeren, al voelde ik de druk hiervan ergerlijk vaag. Ik heb niet mogen vermoeden hoe ik me echt voelde als ik haar zag. Zeggen dat je moeder slecht is, is erger dan dat zij mij, haar dochter, met de dood bedreigd, met leugens verraad en besteelt van een erfenis. Terwijl ze vertelde dat het haar berouwde dat ze mijn leven had verwoest en ik haar vergaf, verwoeste ze het opnieuw. Nietsontziend en ijskoud. Het ging mijn bevattingsvermogen te boven.

Dit is mijn moeder. Als zodanig herkenbaar. Ik weet niet wie mijn moeder is. Sara is mijn moeder. Ik ben een van de vele kinderen van het hemelse Jeruzalem.

"Jij Hebt Geleden." Dat zei een kennis. Ze sprak elk woord uit met een hoofdletter. Ik voelde me niet gesteund wel gezien. Er heeft een aardverschuiving plaatsgevonden in mijn leven. Ik heb ervaren dat God in mijn lijden is in plaats van mij er uit te halen zodat ik hem kan danken. Ik loop al jaren met hem mee waar hij ook gaat.

Jezus is voor gek verklaard, hij is niet gelooft, hij is in wanhoop geraakt en heeft getwijfeld of God er nog wel is. Hij was niet verliefd op zijn eigen heiligheid. Maar heilig rebels. De rauwe echtheid van het leven werd hem niet bespaard. Zijn volgelingen ook niet.
Wie veel heeft geleden, het geloof heeft behouden die zal....
Ik begeer de geschenken niet. Ik begeer geen heldendom. Geen pracht en praal of krans. Wat mij het meest raakt is dat God zelf de tranen van mijn ogen zal wissen.

Ik ben blij met een hutje op de hei zonder narcisten. Zonder flying monkeys, oplichters, dieven, moordenaars. Wie veel heeft geleden is met een normaal leven zielsgelukkig.

narcisme lijden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 20