Professionals

De laatste jaren valt me op dat het woord 'professionals' veel voorkomt in de bouw, de bedrijven, de gemeente en de zorg. Ik betwijfel of er nog wel echte professionals zijn. Veel werknemers hebben een cursus gevolgd in plaats van een opleiding - die korter zijn geworden in jaren - en zijn flexwerkers. Zo kun je een bouwvakker van je huurhuis terug vinden als supermarktmedewerker.

Een echte professional is bezield en werkt vanuit zijn onderbuik op zijn intuïtie. In de ochtend steekt hij zijn neus in de wind om de dagtaken op te snuiven. Zijn voelsprieten staan voortdurend open voor het onverwachte. Hij is klaar om in te grijpen. Dit vraagt zelfstandig denken en handelen. Degene voor wie hij werkt moet op hem kunnen vertrouwen, zonder dat hij zich voortdurend moet verantwoorden.

Op deze dagen ben je 'professioneel' als je je gevoelens afsluit. 'Verbind je niet met het leed dat je aanhoort', wordt de 'professionele' maatschappelijk werker en de GGZ-therapeut geleerd. Je moet een vastomlijnd plan klaar hebben met een aan het protocol passende oplossing. Niets mag aan het toeval worden overgelaten. Wie niet in het systeem past, wordt aan zijn lot overgelaten. Deze grove nalatigheid wordt goed gepraat met excuses als: 'We weten het niet', of 'we mogen dit niet en we moeten ons aan de regels houden'. Als brave kinderen.

Dit narcistisch gif, dat de zelfstandigheid weg neemt, zit ook in de zorg. Mensen worden op de lopende band gelegd, lichamen gezien als klompen vlees en bloed zonder ziel, die gerepareerd moeten worden. Een arts weet niets meer te vertellen over het lijf en alles over medicijnen. Binnen no time sta je met een pillen-bak buiten. Je verhaal is verteld aan dovemansoren verstopt met medische aannames. Hij moet één protocol toepassen op elke patiënt. Deze zorgfabriek lijkt op het bouwvak.

Ook daar is een merkwaardige verschuiving gaande laatste jaren. Vriendelijke fors gebouwde bouwvakkers staan afgebeeld op de afbakening van een bouwterrein. Ze staan geconcentreerd en glimlachend notities te maken op de modernste laptops. Een van hen staat in rusthouding, met elegant kantelende heupen, een tevreden lach om zijn smoel gewillig te poseren. Een ander wijst breed lachend naar een punt van aandacht, alsof ze afstand hebben genomen van een kunstwerk om het in zijn geheel te kunnen bekijken. Zijn tong steekt een beetje uit tussen zijn korte tanden. Hij lijkt meer op een kleuter dan op een volwassene die vakkennis moet uitstralen. Narcistische schijnvertoningen zijn het.

Wie in dezer dagen een huis huurt van een woningcorporatie en geen internet heeft, kan worden gedwongen door manipulaties. Slimme apparaten worden met misleidende praatjes aan de huurder opgedrongen. 'Je bent gek als je dit of dat niet doet'.
Ik las een verhaal van een lotgenoot wiens nex - dat is een narcistische ex - tijdens de scheiding gezellig heeft zitten prutsen aan de bediening. Alle aangesloten apparaten gingen aan en uit, openden en sloten op zijn tijd in plaats van op de hare. Haar huis was veranderd in een spookhuis.
De volgende nexen kunnen allerlei bedrijven zijn...

De gemeente maakt steeds meer zaken bijna onmogelijk zonder internet. De reputatie van onze kleine stad moet omhoog. Daar draait het om, want veel heeft ze niet in huis. Nu nog alle ouderen en andere dwarsliggers die niet meewerken de pijp uit. 'Aanpassen of oprotten' staat er op een gebouw langs de fietssnelweg gekalkt.
De narcisten zijn in opmars. Ze zijn te herkennen aan de psychisch verwoestende chaos die ze nalaten. Als een onzichtbare bulldozer werken ze nietsontziend door.

Heel de wereld moet vrijwillig op internet. De dwang mag niemand merken. Het werkt via de grootste verleider. Het gemak.
Een oude narcist staat in de startblokken als een prins te paard om heel de wereld te verleiden met in leugens verpakte mooie praatjes. De gewone mensen die door vele misdaden en onrechtvaardigheden hongerig zijn gemaakt naar vrede, gerechtigheid en menselijkheid, zijn kwetsbaar. En dat is voer voor narcisten. Ze haten alle mensen die het goede willen. Je moet stevig in je zelf zitten, flink bezield zijn om je te weren tegen een onzichtbare vijand.

Er is een echte professional overleden, hoorde ik onlangs in het nieuws. Een rechter. Hij was achtentachtig jaar. Hij oordeelde met empathie. Dit kan dus nog wel. Als je wilt. Durft te werken zonder volledige overgave aan de god van dit systeem.
Een echte professional heeft compassie, hij is vindingrijk, hij kan mentaliseren, indien nodig dan overtreedt hij de regels want hij is geen robot. Hij is menselijk. Zo vind je de weg wel.

narcisme werkvloer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 2 stemmen 23