Alle inzendingen over verdriet

Gaat hij het haar vertellen; Wat er is gebeurd; Dat zijn maat omgekomen is; Door de trein meegesleurd? Een gezin met vier kids; Niemand kan het nog geloven; En dan moet hij het nieuws brengen; Hij is het zelf nog niet te boven. Maar het zal moeten; Hij hield van deze vrouw; Die elke middag op hem wachtte; En nu dompelen in rouw. Hij…

Mijn beste vriend is niet meer, De zwarte hand legde afgelopen week het loodje terwijl hij voor een goede vriend de badkamer aan het sauzen was, nog wel in monodek, het was dan ook in een keer gebeurd met hem. Nog een laatste streek, dan is het klaar, deelde hij mij mede, ter plekke viel hij dood. Ik heb hem altijd al een rare kwast gevonden, in ruim…

Het was de tweede novemberdag, Thomas keek vanuit zijn stoel door het raam naar buiten. Het regende een beetje, net te veel om naar buiten te gaan. De fluweelboom liet een voor een haar rood gele blaadjes vallen in de tuin met het slingerpaadje. Hij was vroeg opgestaan maar moest dat nu bezuren, hij voelde zich ondanks de sterke koffie heel moe. Hij…

naakt staat ze voor de spiegel bestudeert haar lichaam het zijn niet de vetlaagjes noch de rimpels die haar storen daar leerde ze al lang mee leven doch de vele littekens pijnigen haar ze bewijzen immers dat het verleden waar is…

Zie je daar.. dat meisje ineengedoken in het gras? Ze huilde en de wolken deden met haar mee. Spelend met de grassprietjes en een spin bedenkt ze hoe het zou zijn als ze zich kon verschuilen in het groen. Ze volgt het spinnetje bij haar voet dat zich een weg door het gras baant. Een spin die door de meeste mensen eng gevonden wordt, maar eigenlijk…

Ontwaak je nog uit dromen, als het leven een hel blijkt te zijn? Als tegenslagen overheersen en het pad dat voor je uitligt uitzichtloos lijkt? ‘Waarom dan nog,’ is de meest prangende vraag die overheersen gaat. Er dreigt als het ware een spiraal van negativisme, waar eens in verzeild, er (haast) geen weg terug. De mooie momenten glijden ongemerkt…

De rouwkaarten lagen netjes op stapels voor mij op de tafel. Samen met mijn zus keken we of we niemand hadden vergeten. In totaal waren het er vierhonderd en vijftig. Ik keek naar beneden. Van mijn zwarte schoenen naar mijn zwarte trui. Ik snikte en dacht: Waarom was je toch weggegaan? Mijn kind. Tessa! O lieverd, je bent maar vier jaar geworden…

We hadden het heel goed thuis. Mijn vader was makelaar. En mijn moeder arts. Ik was het kind dat van het ene naar het andere familielid werd geslingerd. Ik beschouwde mijn opa en oma meer als een vader en een moeder. Maar toch genoot ik van de rijkdom die we thuis hadden. Ik was enig kind, mijn ouders wilden er niet meer. Daar hadden ze helemaal…

Ik stond met een injectiespuit in mijn rechterhand. Een eenzame traan gleed langs mijn wang. Dit moest de oplossing zijn. Ja, wel een erg laffe oplossing. Dat hoeft niemand mij te vertellen. Maar mijn verdriet is veel te groot. Hij had iets in mij los gemaakt. Een vreselijke pijn. Mijn gedachten dwalen terug naar ons laatste gesprek... ...Bas keek…

Ik voel mij overbodig. Mijn hele leven overbodig. Te veel. Op de verkeerde plaats te lang. Overbodig en nutteloos. Onnodig. Niemand heeft mij nodig om zijn weg te vinden. Niemand heeft mijn hand nodig om vast te houden. Ik kan niet toestaan dat iemand mijn hand vasthoudt. Ik verdraag geen aanbidding. Kon ik maar. Kon ik maar... opstijgen en wegvliegen…

De zeventig- en andere hogere plussers van vandaag herinneren zich nog hun kindertijd al te goed, o.m. de oorlogsjaren van WO II. Gebrek aan alles was de toonzetter. Ze weten nog maar al te best hoe er in de rij werd gestaan voor het afhalen van de rantsoeneringszegels, voor de zeldzame aangekondigde haringlevering, de bedeling van schlamm (kolen-slik…

Zondagochtend 17 oktober rond 12 uur. Maarten was aan de telefoon. Wij hoorden aldoor nee, nee, nee dat meen je niet!!! Wij dachten: nee niet weer zoiets als wat er met Roy gebeurd is hè.. En ja hoor Maarten hangt op en vertelt dat Nicky en Bjorn Braun zijn verongelukt.. Wij zijn geschokt, kunnen geen woord meer uitbrengen, verbijsterd zijn wij…

Tweemaal per jaar wordt mijn haar geknipt. Ik weet het - veel te weinig. Af en toe zet ik er zelf de schaar in: hier en daar een plukje haar wegknippen en met een scheermesje wat uitrafelen. Zo stel ik – uit gemakzucht - máánden het kappersbezoek uit. Ondanks de sporadische knipbeurten hebben mijn kapper en ik een prima verstandhouding. Hij weet…

Ze was één en al levenslust. Jong, en ja, ook dat tikkeltje losbandig. Maar, zijn we dat allen niet geweest in een ver verleden. Haar glimlach was zo ontwapenend, dat elke fout haar onmiddellijk werd vergeven. Die onschuldige blik wist iedereen in te palmen, elkeen te bekoren. Het was dan ook niet zo verwonderlijk dat er heel wat jongens gek op haar…

Haar tranen smaakten zoet. Misschien, wie zal het ooit weten. Toch allesins hij niet, die haar die tranen berokkent had. Ze keerde zich weer naar het scherm van haar computer en wilde haar verhaal verder schrijven. Maar wie zou het lezen? Enkel zichzelf, die haar wou troosten door al die originele en eenzame woorden neer te typen? Wie zou haar kunnen…

Ik wist dat het ooit ging gebeuren. Hij wist dat het ooit ging gebeuren. Iedereen wist het en niemand wist hoe we dat tegen zouden moeten houden. Maandag. Toby kwam na een week zomerkamp thuis met een diep ongelukkig gezicht. Ik vroeg me af, en mijn vrouw ook, wat er was. In de brieven en de telefoontjes had hij vrolijk geklonken en verteld over…

3 en een half jaar geleden gingen mij ouders scheiden. ik ben nu 13. mijn vader kwam erachter dat hij homo is en ging weg. hij belazerde mijn moeder al 5 jaar. mijn moeder had heel erg veel verdriet. mijn ouders hebben 4 kinderen. vanaf toen is mijn moeder 24 uur per dag gaan zorgen voor ons. mijn vader had geen huis en mijn moeder ook niet: ze…

Akelig stil wordt het, stil als het woord “ongeneeslijk ziek” valt. Meestal goedbedoeld, vooral als het tussen echtparen gaat. Degene die de ziekte draagt, zwijgt in alle talen om de ander te sparen, en omgekeerd wordt er gezwegen omdat er niet teveel aan herinnerd zou worden. Om tranen in bedwang te kunnen houden. Je kan je dan wel afvragen of dit…

"Jasper, rust nou maar." "En als ik in slaap val, papa en ik word niet meer wakker?" "Doe maar gauw je oogjes dicht, lieve jongen." "Papa, als ik niet meer wakker word, wat zal ik dan voor het laatst tegen je hebben gezegd?" In het flauwe licht van een nachtlampje dat aan de andere kant op de plankenvloer staat aait Frank Jaspers gezichtje…

"Keep expressing yourself" Dat is het laatste wat jij mij in een mail stuurde. Het laatste wat ik van je vernomen heb. Je bent er niet meer... Voor mij ben je er ook nooit écht geweest. Ik las de door jouw getypte letters, jouw woorden. Geen stem, geen gezicht. Gek.. Het voelde desondanks alsof wij elkaar langer kenden, beter dan wat de realiteit…

Er rust een schande op iets weten, als niemand heeft gevraagd te spreken, en er is geen tijd meer voor elkaar. Vroeger was het beter. Vroeger was het altijd beter. De weemoed in een oud gedicht blijft echter niets dan woorden, stijl zonder gezicht. Mijn hart gaat uit naar oude dichters, gekweld en kwellend in hun zelfverzonnen romantiek. Mijn ziel hunkert…

Het is twaalf februari. Buiten lijkt er een storm op te steken. Ik kijk uit het keukenraam met een warme kop zwarte koffie in mijn handen. Ik zie de buurvrouw haar afgrijselijke teckel uitlaten. Ook nu blaft het verrekte beest naar alles wat beweegt of waarvan hij dénkt dat het beweegt. Pookie heet het kreng. Nou, Pookie is een beetje paranoïde, als…

Ineens was je er weer, ik keek in jouw ogen en liet me verdrinken, meeslepen in een gevaarlijk avontuur... Wat doe je nu weer bij mij... wat doen jouw handen op mijn heupen... jouw mond op die van mij... Wat doen mijn handen in jouw haar en over jouw lijf... Wat doe jij met mij? Wat? Ik kijk je aan en we weten het allebei alweer... je daagt me uit…

Over Ziera mijn rat. Ze sliep bij mij op bed, op mijn schoot en ook wel eens op m’n nek. Het was zo treurig die ene dag in juni. Het was al eerder begonnen. Al zo’n 2 maanden terug, rond half april. Mager werd je ook al at je genoeg. Ik dacht dat je gewoon verkouden was, of een griepje had. Achteraf had ik beter kunnen weten. Misschien…

het is al weer 29 jaar geleden dat ik mijn eerste liefde in het oog kreeg, ik weet het nog goed. ik stond te wachten op mijn kleine zusje bij school. opeens kreeg ik een jongen in het oog. hij leek me aardig, ik vond hem knap en hij zag er niet bepaald dom uit. ik zette dus steeds een stapje dichterbij en begon een praatje met hem. hij vertelde…

Ik wachtte op een aanraking. Een arm om me heen, iemand die zei dat het allemaal wel goed kwam. In plaats daarvan stond ik huilend te troosten en blind te leiden. Het kon niet. Het gebeurde. En ik, ik smachtte zo verschrikkelijk naar een aardig woord, een lieve fluistering, een zachte hand op mijn schouder of een glimlach. Ik kreeg niks. Ik droogde…

Met een kohlpotlood trekt ze nog een extra lijntje onder haar ogen. Door die dikke zwarte lijn lijkt haar gezicht nog bleker. “Ik moet het aan hem duidelijk maken,” denkt ze bij zichzelf, “en als het niet gewoon met woorden kan, dan maar op deze manier”. Het begon allemaal twee maanden geleden. Madelief had bijna twee maanden verkering…

Ik zit in een diepe put, heel donker maar vooral heel erg koud. Het zijn allemaal zijwegen, een doolhof: een erg kil doolhof. Het was een mooi, lief en vredig sprookje, maar nu is het een kille donkere put. Het is angstaanjagend na te denken over welke zijgang je moet kiezen, bedenkend wat er daar op je zit te wachten. Is het eindelijk weer het vredige…

Tina liep door de struiken,viel hier en daar een keer,maar bleef toch doorlopen. Ze hijgde en keek vluchtig achterom.Er was niets te zien!Ze knipperde even met haar ogen en bekeek alles nog een keer.Waar was die man die haar achtervolgde,was hij gestopt uit zijn nederlaag dat hij haar niet kon vangen? Allerlei vragen spookten door haar hoofd.Ze kwam…

*** Er lag een envelop op de mat. Vast van Cleo, dacht Ine. Ze pakte hem op en liep ermee naar de tafel. Benieuwd scheurde ze hem open: Lieve mam, Het is hier op de Costa supergaaf en we zitten in een superleuk appartement. (alweer!)Vanavond hebben we een supergave afscheidsparty!!!! Ik ben morgen thuis, maar dat wist je al. Ik hoop dat ons vliegtuig…