Hij en Zij
Hij heeft twee ringen in zijn linkeroor. Drie in zijn rechter.
Zij zes in elk. Eentje in haar tong ook, zie ik later, als ze gaapt.
Ik zit nog steeds in de trein, ergens bij Brussel, in ieder geval in België want het publiek is vriendelijker. Gemoedelijker, beschaafder.
Behalve hij en zij. En ik natuurlijk. Wij komen uit Nederland.
Hij en zij zitten tegenover mij en zijn verliefd. Dat kun je zo wel zien.
Hij twintig of daaromtrent. Zij zeventien, hooguit. Eerder zestien.
Hij heeft zijn arm om haar schouders. Bezitsdrang of bescherming. Ik gok op het eerste.
Zij raakt voorzichtig een puistje aan op haar kin, vlak onder haar onderlip. Dat doet ze met de middelvinger van haar rechterhand. Haar linkerhand rust op het been van hem, vlak boven de knie. Op een plaats die beelden oproept. Beelden van hartstocht en overgave. Beelden van een onbedwingbare drang om haar te bezitten. Nu!!
Vrouwen hebben geen idee wat ze aanrichten met zulke achteloze aanrakingen in de eerste fase van verliefdheid.
Zij pakt een spiegeltje uit een tasje dat naast haar staat en bestudeert het jeugdige ongerief op haar kin. Daarbij schuift haar hand iets hoger op het been van hem. Hij draait zijn hoofd naar het raampje, achteloos bijna maar de plotselinge zweetdruppeltjes op zijn bovenlip zeggen iets anders. Als we door een tunnel denderen ziet hij zijn eigen spiegelbeeld en veegt met een snelle beweging zijn lip af. Zij bergt haar spiegeltje weer op waarbij haar hand weer iets naar beneden zakt. Hij ademt langzaam uit, met een zacht pffft op het end.
Dan lacht ze naar hem en fluistert iets in zijn oor en hij lacht terug.
Ze zoenen elkaar, verkennend, teder, alsof het de eerste keer is. Met tegenzin laten zij elkaar los en zijn blik dwaalt naar een meisje dat langs loopt. Het meisje ziet hem niet maar loopt door.
Hij laat de schouders van zijn vriendin los, een beetje gegeneerd lijkt het wel. Alsof hij plotseling ontdekt dat hij iets verkeerds doet. Alsof zij, naast hem, eigenlijk niet bij hem hoort.
De trein loopt een station binnen en zij pakt haar tasje en zoent hem nog eenmaal. Vol overgave, vol vertrouwen en vol van verliefdheid. De intense verliefdheid die alleen een zestienjarige met een beginnend puistje op de kin kan overkomen.
Ze nemen afscheid en ik hoor nu dat ze uit België komen want ze praten Vlaams.
Zij pakt nog even de hand van hem en hij knijpt er even in. Lachend en - dat zal ik me wel verbeelden - een beetje opgelucht.
En terwijl zij achterom kijkend uitstapt, blijft hij zitten. Zij staat op het perron, wachtend tot de trein weer vertrekt zodat ze nog even kan zwaaien. Hij kijkt uit het raampje naar haar en geeft kushandjes. Als de trein, veel te vlug, weer vertrekt, rent ze mee, zwaaiend en lachend. Dan verdwijnt ze uit het zicht en hij is alleen.
Twee minuten later staat hij voorzichtig op en dwalen zijn ogen met een verwachtingsvolle blik door de coupé tot hij gevonden heeft wat hij zocht. Dat kun je zien aan zijn pupillen die iets groter worden.
"Hee Eileen", roept hij. Eileen blijkt het meisje dat even daarvoor langs liep zonder hem te zien. Zij komt, luidkeels groetend, naast hem zitten. Hij slaat een arm om haar schouders en zij legt een hand op zijn knie. Ze heeft geen ringen in haar oren en ook niet in haar tong. Wel een tatoeage op haar armen. En ik denk aan een zestienjarig meisje en haar tomeloze verliefdheid.
En ik denk aan teleurstelling, verdriet, verwerken en trouweloosheid.
Zestien nog maar. Ik heb met haar te doen terwijl de trein doordendert en de zon achter een wolk verdwijnt.
critici.nlGeplaatst in de categorie: verdriet
verliefd
487
Geef je reactie op deze inzending: