Ik mis je

Het is twaalf februari. Buiten lijkt er een storm op te steken. Ik kijk uit het keukenraam met een warme kop zwarte koffie in mijn handen. Ik zie de buurvrouw haar afgrijselijke teckel uitlaten. Ook nu blaft het verrekte beest naar alles wat beweegt of waarvan hij dénkt dat het beweegt. Pookie heet het kreng. Nou, Pookie is een beetje paranoïde, als je het mij vraagt. Mevrouw de Graaff probeert haar hondje te weerhouden een lantaarnpaal aan te vallen, maar ze slaagt er niet in. Uiteindelijk laat ze hem gelaten haar gang gaan. Het beestje is niet meer te redden.
Ik draai me om en richt mijn aandacht op Nicky. Ze heeft nog geen hap gegeten. De boterham met chocoladevlokken ligt voor haar, in acht stukjes gesneden. Ze heeft haar kin op haar hand gelegd en speelt lusteloos met haar vork. Wat ziet mijn kleine meisje eruit ... Zwarte krullende haren en lichte blauwe ogen. Treurige ogen. Mijn god, wat lijkt ze toch op haar moeder. Op de treurige ogen na. “Kom op, schat. Eet eens door. Je komt te laat.” Ze drukt haar teddybeer tegen haar kleine lichaampje en kijkt me smekend aan met die prachtige kijkers van haar. “Mag Uzzie vandaag mee naar school?” Nee, wil ik streng antwoorden. Geen denken aan. Iedereen zal je uitlachen. Ik staar voor me uit, twijfelend. “Natuurlijk schat,” antwoord ik uiteindelijk. “Weet je zeker dat je naar school wil?” Welke tienjarige neemt tegenwoordig nog zijn teddybeer mee naar school? dreunt er door mijn hoofd. Ze springt van de kruk. “Ja, pappa,” antwoordt ze. “Dat moet van mamma.” Ik trek haar ruw tegen me aan, plotseling overmeesterd door mijn gevoelens. Ze ruikt naar teletubby-badschuim. “Je hoeft niet als je niet wilt. Mamma zal het heus niet erg vinden,” fluister ik in haar oor, vechtend tegen mijn tranen. “Echt niet?” vraagt ze aarzelend.
“Nee, natuurlijk niet.”
Vijf minuten later bel ik naar school met de mededeling dat mijn dochter vandaag niet op school zal komen. Ze is ziek.
We huren een stapel tekenfilms en installeren ons voor de televisie. Zo brengen ik en Nicky deze dag door. De dag dat het een jaar geleden is dat mijn vrouw is overleden. Mijn Amber. De pijn slijt met de dagen. Bij mij en ook bij Nicky. Maar soms steekt het weer de kop op. Deze twaalf februari is het net alsof Amber tegenover ons zit, samen met ons naar de films kijkt. Samen met ons lacht. Ziet dat wij het redden zonder haar.

Ik mis je.

missen dochter moede dochter moeder

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 25 stemmen 2.040