Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Kappersbezoek

Tweemaal per jaar wordt mijn haar geknipt. Ik weet het - veel te weinig.
Af en toe zet ik er zelf de schaar in: hier en daar een plukje haar wegknippen en met een scheermesje wat uitrafelen. Zo stel ik – uit gemakzucht - máánden het kappersbezoek uit. Ondanks de sporadische knipbeurten hebben mijn kapper en ik een prima verstandhouding. Hij weet na een half jaar steeds weer welke haarsnit ik wens en dat is een hele prestatie, vind ik: een beetje langer onderaan met een krul naar buiten en ook bovenaan niet té kort.
Mijn kapper knipt uitsluitend het haar van zijn klanten. Het wassen, verven, krullen en droogblazen wordt gedaan door een hulp die met dezelfde gedrevenheid als zijn baas het werk doet. Talent en inzet, en veel plezier in het vak: zo zie je dat nog maar weinig.
De sfeer in het drukke kapsalon is steeds opgewekt. Wereldproblemen worden onder de loep genomen, nieuwe mode wordt besproken, filmsterren en Bekende Vlamingen worden de grond ingeboord… Na al dat geleuter stap ik na het kappersbezoek een stuk gelukkiger naar buiten met het besef dat ‘het bij ons nog niet zó slecht is’.

Verleden week merkte ik bij het binnenkomen een bedrukte stemming op bij mijn kapper. Hij was vermagerd maar leek er niet blij om.
‘Hij is ze kwijt, die overtollige kilo’s’ dacht ik toen ik me aan de kaptafel zette met mijn natte haar. Mijn kapper keek terneergeslagen naar mijn natte piekhaar, en voor de eerste maal in al die jaren vroeg hij: “Hoe heb je graag je haar geknipt?”. Hij keek alsof het ditmaal een zware klus zou worden.
“ Zoals gewoonlijk. Niet te kort bovenaan en wat langer in de nek zodat het met een krul naar buiten kan gedroogd worden.”, antwoordde ik ook wat bedrukt, want er was duidelijk iets mis met mijn kapper.
Een griepje, dacht ik en ik gaf hem een compliment over de kilo’s die hij kwijt was.
‘Ach kind, afgevallen door miserie’, en hij begon al knippende te praten.
Zijn partner had hem verlaten, had hem na tien jaar bedrogen met een andere man. Het was de tweede keer in zijn leven dat hij dit meemaakte. Hij was er kapot van.
“Mijn vertrouwen is weg”, zei hij verbitterd. Ik vroeg of hij kon terugvallen op iemand, op vrienden misschien. Zijn gezicht klaarde op want hij kreeg veel steun. Hij had een grote vriendenkring en dat stemde me gerust. Hij las ook veel boeken over loslaten en leren afscheid nemen. En yoga deed hij ook, om rust in zichzelf te vinden. Dat hielp ook een beetje, zei hij.
“ ’t Is vooral die eenzaamheid in de weekends”, zuchtte hij.
Hij moest maar niet de schuld bij zichzelf zoeken, zei ik, want hij zocht naar redenen waarom ook deze relatie was ontspoord. Hij werkte te hard en was ook zaterdag tot laat in de avond bezig in zijn kapsalon, had zijn partner hem verweten.
“Ik kan mijn klanten toch niet laten vallen?” vertelde hij, “en een eigen salon, dat is soms werken tot in de nacht om de boekhouding bij te houden.”
Toen ik naar buiten stapte voelde ik me niet zo prettig als de andere keren, en het lag niet aan mijn geknipte haar waarvan de nekpartij, tijdens het praten, mooi kort was opgeknipt. Geen krul meer mogelijk. Ik vond het niet eens erg.

Schrijver: Greet Berghmans, 29 november 2004


Geplaatst in de categorie: verdriet

2.3 met 15 stemmen 1.275



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)