Hey stranger..

"Keep expressing yourself"
Dat is het laatste wat jij mij in een mail stuurde. Het laatste wat ik van je vernomen heb.

Je bent er niet meer... Voor mij ben je er ook nooit écht geweest.
Ik las de door jouw getypte letters, jouw woorden.
Geen stem, geen gezicht.
Gek.. Het voelde desondanks alsof wij elkaar langer kenden, beter dan wat de realiteit mij vertelde.

Ik heb je nooit gekend, nooit jouw lach mogen aanschouwen in de wereld van echtheid. Maar zelfs in cyberspace heb je een diepe indruk op mij achtergelaten.

Vorige week kreeg ik het verschrikkelijke bericht te horen.
Je bent er niet meer... Niet meer in cyberspace, niet meer in real life.
Je was moe, zo moe. Je trok het niet meer en hebt het lot in eigen handen genomen.
Dit nieuws heeft me verschrikkelijk aangegrepen. Niet zoals het menig mens aangrijpt wanneer men in de krant leest over zelfmoord.

Wij deelden woorden.. Nieuwsgierigheid naar elkander.
Hoe klinkt je stem, je lach. Hoe zou je kijken bij het uitspreken van deze woorden, die je zo zorgvuldig kiest?
Ik zal het nooit te weten komen..

"Je schrijft zelfs hetzelfde. Die belachelijke puntjes... De vragen die je stelt, waar je vervolgens zelf antwoord op geeft."
Het was inderdaad bijna eng hoe het klikte. Zoveel raakvlakken...
Ik mis ons contact. Het contact waar alleen jij en ik van op de hoogte waren. Het voelt alsof ik een vriend ben verloren. Een vriend zonder gezicht, zonder stem maar met woorden, emotie.
Vanuit het niets verdwijn je in het niets. Hoe onwerkelijk..
Pijnlijk is de gedachte dat ik je nooit zal zien of horen. Nooit zal ik weten of mijn beeld van jou overeenkomt met hoe je daadwerkelijk was.

Je was geliefd. Dat is wel duidelijk. Iedereen heeft het over je. Hoe bijzonder je was. Dat had ook ik al snel door.
Zo onwerkelijk dat je er niet meer bent. Onwerkelijk.. Net als ons contact was. Het lijkt alsof ik elk moment een mail van je kan ontvangen.
Als jij in mijn beleving nooit echt bent geweest, hoe kun je nu dan weg zijn?!

Ergens ben ik opgelucht dat ik je niet beter heb leren kennen. Jouw gemis zou een stuk harder aankomen.
Egoistisch.. Ik weet het.
Maar had ik geweten hoe je was, dan had ik voor mezelf het recht gehad nu te mogen rouwen. Dan had ik jouw verlies kunnen delen met anderen, zoals ik nu hopeloos probeer.
Ik leg me neer bij de realiteit. Het hier en nu.
Voor mij was je een lieve, spontane, wijze jongen.
Het klikte, dat wisten wij en dat is genoeg...

Ik zal je missen stranger

Schrijver: Sam
Inzender: Samantha, 17 januari 2004

dutch_sammieyahoo.com

stranger gemis verdr gemis verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 12 stemmen 1.290