Alle inzendingen over woonoord

Onze Stationsstraat, die zich uitstrekt tussen de Spoorlaan en de Nieuwlandstraat, heeft op een zonnige voorjaarsmorgen, die de panden in een bescheiden, bleek licht zet, toch wel iets van een grootstedelijkheid die aan Wenen, Parijs of Praag doet denken, maar die Tilburg in haar haveloze buitenwijken nauwelijks bezit. Links van mij aanschouw ik…

Als men wandelt over de Tilburgse Spoorlaan kan men als men wil een blik werpen in een merkwaardige binnenplaats. Daar bevindt zich tegen een witgekalkte wand een lantaarn Misschien herinnert men zich een dergelijke lantaarn eens aanschouwd te hebben als een illustratie bij een verhaal, sprookje of novelle die men eens las in een ver verleden…

Als Noorderling kan ik er niet trots op zijn dat de meest opvallende dwarsdenkers uit het Noorden komen: - 'ondernemer' Jan Huzen (eerder o.a. veroordeeld wegens opruiing en smaad) met zijn zelfbenoemde grenswacht bij Nieuwe Schans om donkere asielzoekers er uit te pikken. - de advocaten Arno van Kessel en Peter Stassen die als een soort soevereinen…

Een nieuwe en mooie aanwinst voor onze stad en voor ons Stadhuisplein vormt het metalen, langwerpige plateau met "enthousiast" loodrecht opspattende fonteintjes dat tot voor kort aan mijn blikken ontsnapt was en waarop mijn ogen zich nog niet hadden kunnen vestigen. In de onmiddellijke nabijheid van dit nieuwe stadse sieraad treft men de beide…

Wijkcentrum "De Ypelaer" bevindt zich enigszins afgezonderd en afzijdig van de overige bebouwing in de wijk als een "solitair" toonbeeld van een uitzonderlijke architectuur. Het Wijkcentrum is gesitueerd aan de rand van een parkachtige omgeving. Het genoemde gebouw gaf onderdak aan vele evenementen en buurtmanifestaties. Eens wandelde ik…

De huismeester herkent in mij een van de vroegste huurders in de straat. Inderdaad hebben gaandeweg tijdens de jaren die zich ongeremd voortspoedden en die als het ware "onbeschaamd" passeerden (als men het zo zou kunnen zeggen) vele nieuwe huurders de flatwoningen in onze straat betrokken en deze "in bezit genomen". Maar ik heb de jaren laten…

Ze waren in 1958 naar Nederland gekomen uit Indonesië en ze vonden aanvankelijk onderdak in Breda, in een pension en later in een eengezinswoning in de Antonius Struyckenstraat in Tilburg West. Ik heb het over de familie F.; vader, moeder en vijf kinderen onder wie Roy (geboren op 8 maart 1954) die ik in juli 2008 ontmoette in zijn huidige woning…

Er heerst een broeierige atmosfeer in de buurt. Onderhuids en onder de oppervlakte leven de aversies en de ruzies, onzichtbaar voor de ogen van de argeloze, onschuldige beschouwer. Deuren slaan ongastvrij en welhaast vijandig dicht, rolluiken denderen naar beneden; de aaneengeschakelde vensters waarachter het anonieme leven schuilgaat blikkeren je…

De langgerekte stenen muur waarop ik uitkijk vanuit mijn hooggelegen venster is als een muur van een klooster of van een fort en deze wordt onderbroken door houten poorten en deuren van garages. Klimop leunt er op sommige plaatsen tegen, als het ware zoals een zwak, hulpeloos persoon steun zoekt bij iemand die ouder, wijzer en meer ervaren is. Daarachter…

De Tilburgse dames en heren die ik met enige regelmaat ontmoet bij bushaltes, in het openbaar vervoer of op de markt bakkeleien graag over de flats, appartementencomplexen en overige woningen in de stad en zij beschouwen deze bouwsels graag met een welhaast filosofisch geschoolde dan wel gefundeerde interesse Vermoedelijk beschouwen zij de gevels…

Enigszins afzijdig van de reuring, van de ellende en van de drukte van de stad bevinden zich in een kleine enclave de lage, witte Maycrete-woningen, gebouwd na de wereldbrand van de veertiger jaren. Een kleine weide waar onvermoed een enkel solitair paard graast verleent een min of meer landelijk karakter aan de genoemde stadswijk. Maar wie van…

In de vroege morgen, als de hemel langzamerhand lichtere tinten gaat aannemen en de narcisjes in het plantsoen, niettemin symbolisch voor de zelfliefde, hun maisgele en citroengele kopjes al heffen, signaleer ik twee lieflijke duifjes op een dakrand aan de overkant van de straat als bezaten zij een kwetsbare stem die toch allerminst menselijk kan zijn…

Als men staat te wankelen op de benen met de trouwe wandelstok paraat aan de zijde en als men ook nog eens staat te solliciteren naar een kou op het vege lijf in een vroeg, koud voorjaar - terwijl men al longpatiënte is en genegeerd wordt door twee chauffeurs van de Regiotaxi die beurtelings passeren en die men wel kan vervloeken - kan men in de hal…

Ook Tilburg kan een allure van grootstedelijkheid bezitten in haar buitenwijken en ook in Tilburg kan men gelukkig zijn. Het kan fijn zijn te struinen door de herfstbladeren op de Baden Powelllaan of de eerste merel van de lente die zo kwetsbaar en ontroerend zijn lied ten hemel zendt en die zich ergens achter de krakkemikkige bouwsels van het Paletplein…

De Ringbanen omringen en omcirkelen als vanouds onze goede stad en ze dragen de namen van de vier windstreken. Al vroeg in mijn jeugd aanschouwde ik de paarden die paradeerden tussen de dubbele bomenrijen aan de Ringbaan Oost en sinds jaar en dag kijk ik uit op de Ringbaan West waar eveneens dubbele rijen maar nu van auto's voortrazen bij dag en…

Dertig jaar geleden nam mijn goede moeder mij mee naar de Nassaustraat die ik ook al dertig jaar liefheb. We bezichtigden daar voor het eerst de driekamerflat die ik nog altijd bewoon. Op die lang-vergeten dag dwarrelden lichte sneeuwvlokken rond de oude woonblokken en verwelkomde mijn aanstaande woning mij voor de eerste keer. Lange jaren zijn…

In de regen hebben we samen onze architectuurwandeling gemaakt, Georgeanne en ik. We zijn van start gegaan voor het groene, verweerde beeld waarvan de handen en armen zo welwillend gespreid zijn in een liefdevol en liefhebbend gebaar dat zo welwillend en overduidelijk is maar dat niemand nog begrijpt of ooit schijnt te hebben kunnen begrijpen in de…

Wie zich van de sfeer of ambiance in de troosteloze straten van Tilburg West een hemelse voorstelling maakt, vergist zich deerlijk. Men kan aldaar in vertwijfeling ronddwalen zonder in zijn tot hopeloosheid vervallen en tot enge, onbetekenende en zinloze dimensies vervallen bestaan nog enig soelaas of houvast te vinden. De bebouwing, de brokstukken…

Nog altijd bevindt zich halverwege onze Nassaustraat de helgroene "kubus" van de Brabantse Ontwikkelings Maatschappij, ingericht als kantoor, waarin geconfereerd wordt en werd door de gehelmde heren over de werkzaamheden ten behoeve van het Groot Onderhoud van de oude flatjes in de straat, zij het dat men zich momenteel richt op de woningen ter linkerzijde…

Wijkcentrum "De Symfonie" ligt als een lange slang van steen uitgestrekt aan de Eilenbergstraat in Tilburg Noord. Daarnaast is het gebouw van de basisschool dat al evenmin tot de verbeelding spreekt. Kinderen vieren er uitbundig en luidruchtig hun onbezorgde en schuldeloze jeugdjaren. Al van verre zijn hun kreten te horen en deze galmen in de ijle…

Ons Textielmuseum is gevestigd aan de Goirkestraat en centraal in onze stad gesitueerd in een hoog, monumentaal pand als een voormalige fabriek. Het kent naast zijn Tentoonstellingsruimten - waarin reminiscenties aan de vroegere industrie die onze goede en mij zozeer dierbare stad zolang beheerst heeft en in haar greep hield nog altijd in leven worden…

Ik ben uitgenodigd voor een uitstapje in het gezelschap van de trouwe en (edel)moedige vrijwilligers die "de handschoen opgepakt hebben" en die in hospices, ziekenhuizen en aanleunwoningen de hand van stervenden vasthouden en die een baken zijn voor velen in nacht en ontij van de eenzaamheid en de vertwijfeling. Op een granieten bank wacht ik samen…

Vele malen zijn we teruggekeerd uit het kunstenaarsdorp en ook vandaag keerden we terug. De allerliefste beheert en verzorgt daar nog altijd de weelderige tuin, in september nog in bloei, die ons haast overrompelde. De koddige kippen scharrelden opgewekt in hun hok. De herfst is aangebroken én de herfst van onze levens! Spoedig zullen wij niet…

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken; de reis naar de wijk van onze stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen. De Arriva-bus doorkruist eerst de straten van mijn…

‘Heb je nog in de brievenbus gekeken?’ vraagt mijn vrouw. Dit vraagt ze om niet later alsnog naar de brievenbus, die 200 meter van ons huis staat, te moeten lopen. De vraag wordt altijd gesteld als een van ons beiden boodschappen heeft gehaald en er met de auto langs rijdt. ‘Ja, naar later blijkt, een brief van de gemeente, zal wel weer zoiets zijn…

De straten in Tilburg Zuid, die als in een cirkel gegroepeerd zijn rond het oude kerkhof aan de Sint Josephstraat - dat met zijn muur kennelijk buitenstaanders weert en dat ook mijn familie herbergt, verdienen geen schoonheidsprijs. Toch is de Gerard de Bondtstraat zichtbaar van meer allure en standing. Aan de Sint Josephstraat bevindt zich tevens…

"Dit krijgt u" had men toegezegd en het was alsof Sinterklaas als in mijn verre jeugdjaren cadeaus zou gaan uitdelen aan onnozele, armlastige kinderen die beschroomd en verlegen de indrukwekkende Goedheiligman onder ogen kwamen. En men toonde in de zogenaamde "modelflat" de met kraakwitte tegels betegelde badkamer, de kookplaat, de dubbele ramen…

Wanneer ik, bij deze, wederom het mooie eiland Goeree Overflakkee, met een gevoel van tevredenheid én een soort gretigheid al beschrijvend omarm, dan verwoord ik uiteraard ook de gevoelens van mijn echtgenote. Ik ben me bewust van het gevaar, dat ik daarbij ongewild gemakkelijk en bijna onmerkbaar wegzak in het mulle drijfzand van metaforen. Constaterende…

Op mijn inmiddels gebruikelijke wandeling passeerde ik de zwarte betonnen kolos die men in de volksmond aanduidt met de benaming "de doodskist", het gebouw met de vele ramen en labyrintische gangenstelsels dat eens het brandpunt vormde van mijn tot ongeluk en wanhoop voerende "administratieve carrière". Op haar gevel draagt deze kolos in witte…

Er vloog een vervelende vlieg boven de fraaie fruitschaal in de kleine keuken. Appels of peren, de vlieg kon niet kiezen. Het gevleugelde insect leek nerveus te worden van zichzelf. Bjarne keek toe alsof hij een bioloog was, die het gedrag van de vlieg moest bestuderen. Het leven was een stuk overzichtelijker zonder de troebele verhalen van Emma…