Autobiografieen

De donkerblonde Bjarne veranderde weer in de komiek die hij tijdens zijn jeugdige jaren zo had weten te bewonderen. De tragische klungel die steeds weer zijn been stootte aan dezelfde steen. De man die wel een eitje kon bakken, maar zich geen raad wist met wispelturigheid van het vrouwelijke schoon....

“Dat soort idioten geven niets om de natuur, ze schieten niets vermoedende roofdieren dood omdat ze bij hun vrouw geen stijve meer kunnen krijgen”sprak Bjarne overmoedig, omdat hij wist dat achter zijn aanname geen wetenschappelijke kennis schuilging. Het was een hele onderneming geweest om z...

Het leek alsof Bjarne een speciaal uitverkoren figurant in zijn eigen intieme schets was geworden. Wat hij in een sobere bui had getekend kreeg plotseling vrolijke kleuren. De donkerblonde Bjarne Gosse voelde dat er iets bijzonders ging gebeuren. Voorzichtig liep hij naar de houten deur van de w...

Enkele dagen later in diezelfde week in de stad Utrecht, toen Bjarne in de sfeer van liefde leefde. Stemming veroorzaakt door de adoratie voor zijn aantrekkelijke hospita. Emma was terug uit Madrid. Bjarne had een bos donkerpaarse gladiolen op de bloemenmarkt van Utrecht gekocht en de vaas met bl...

Terwijl de jeugdige Bjarne struikelde over zijn gedachten vond hij op de tafel in de keuken, een krantenartikel over de schilder Christiaan Buurtveen met wie zijn hospita bevriend was. De jeugdige Bjarne begon nieuwsgierig te lezen: “Ik bereid me meestal voor op een schilders sessie met een gla...

Bjarne Gosse dacht dat hij een goede lezer was, maar de schrijver had hem op het verkeerde been gezet. De tragiek van het boek leek in zijn eigen leven door te klinken als een dwaze echo op een eenzame avond. Na het gekookte visje dat hij klaargemaakt had voor Frits ging de jeugdige Bjarne in ba...

Bjarne verlangde naar een soort liefde die Frits hem niet kon geven. Af en toe ging Bjarne de tweede woonkamer binnen om naar de schilderijen te kijken. Naakte niets verhullende aantrekkelijke vrouwen vastgelegd met olieverf, levensgroot en bijna net zo echt als de werkelijkheid. Bjarne kon er niet ...

De aantrekkelijke Emma en de donkerblonde Bjarne zaten samen aan de grote houten eettafel. Zijn hospita had een voedzame boerenkoolstamppot gemaakt met een speciale Petronella twist. Ze was in een vrolijke stemming. Tijdens het eten vertelde ze waarom. “Luister Bjarne, ik heb vandaag een contract...

Er werd getoeterd in de straat waar het herenhuis van Emma Petronella zich bevond. Een oude bekende kwam het geliefde nachtkastje van Bjarne brengen. Bjarne had hem gevraagd het op te halen uit Amsterdam, waar de ouders van Bjarne het al die tijd hadden bewaard. Bjarne liep naar de auto die voor he...

Ik ben weer terug. Terug in mijn oude ziekenhuis, dat ik twee jaar geleden overspannen en opgebrand heb verlaten. Met een oprotpremie, een doekje voor het bloeden, dat wel. Voordat ik definitief bij Sanne introk vernietigde ik mijn diploma's en papieren. Weg, met de Dixantrommel vol hardloop, schaa...

Natuurlijk had ik ook wel net als Tommy Wieringa graag bij Barack Obama op bezoek gegaan, op reis naar Washington, dwars door de coronabarricades heen, naar het White House koekeloeren en wat slimme vragen verzinnen, maar toen Nieuwsuur mij als eerste belde, had ik geen zin op op te nemen, want je w...

Emma had een dik boek gekocht. Een boek waarin een heleboel schrijvers die op deze wereld hadden geleefd en geschreven in beschreven stonden. Het was haar eigen encyclopedie, een naslagwerk waarin ze informatie op kon zoeken over de vele schrijvers van wie ze boeken had gelezen. Haar favoriete leesp...

Subtitel: 'k Was drieëntwintig en kwam terug Hippocampus; hier vindt de langetermijngeheugenopslag plaats Nieuwsgierig was ik in 2001, twaalf jaar na dato, hoe de 'Tank Man' zich twaalf jaar daarvoor had gevoeld; een iconisch beeld van een Chinese demonstrant pal voor vier zich langzaam...

Subtitel: 'k Was drieëntwintig en verdween (II) Het was overigens allesbehalve een 'self fulfilling prophecy'. Sportkeuringen en die voor militaire dienst probleemloos doorstaan. Iets voor het blote oog onzichtbaars is natuurlijk sowieso niet eenvoudig te detecteren. Toch liep ik bij duurlo...

Zonder mij bewust te zijn en zonder dat ik mij ooit heb gerealiseerd waarheen; tijd heeft het mij noch verteld, noch geleerd. Het oneindige niets heeft mij afgebrokkeld, gesloopt en uiteindelijk structureel gedevalueerd. Gelukkig was ik geen domme jongen en functioneer ik nog immer, maar anders. And...

Tijdens mijn werk word ik gebeld door de arts van het verpleeghuis. Mijn moeders agitatie neemt de laatste weken toe. De arts, vriendelijk en respectvol, doet me de (onhoudbare) situaties met mijn moeder in de hoofdrol, uit de doeken, spreekt over een zeer lichte dosering antipsychotica. De scherpe ...

Voor Jelle P. Den Haag, 10 juli 1984 Ik was op zangcursus in Den Haag, maar ook verliefd, schreef een soepgedicht voor mijn geliefde, die nog een keer met z’n ouders op vakantie ging, maar nu gelukkig mijn man is! EEN SNOEPGEDICHT Ik ben gek op snoepen en dat wil ik weten daar laat i...

Ik dacht maar aan een enkele dag, soms twee dagen, maar over meer dan drie dagen vooruit dacht ik meestal niet. Niet alle nare jeugdherinneringen waren uit mijn gedachten verdreven. Toen ik met de kater van Emma zat te spelen ondervond ik een diepzinnige reflectie over dingen die ik had meegemaakt ...

Het naakt was al sinds de oudste tijden een veelgebruikt motief in de beeldende kunst. Emma, die altijd vol bewondering over kunstenaars sprak, vond het een goed idee om mijn jeugdige schoonheid vast te laten leggen op het linnen doek. Ik probeerde de boot af te houden, maar ze kwam er steeds op ter...

Terwijl mijn hospita in een ver ontwikkeld land erudiete lezingen gaf over de betekenis van moderne kunst in de hedendaagse samenleving, keek ik Frits de zwarte kater nog eens diep in de blauwe ogen en wist ik het zeker. Ik was niet zondig omdat ik buiten mijn schuld was aangerand in het verleden do...

Toen ik tijdens de afwezigheid van mijn hospita aan het genieten was in bad, dacht ik na over de heteroniemen van de dichter Pessoa. Terwijl de zoete geur van het badzout mijn gedachten verder bedwelmde, verzon ik een heteroniem: Hector Havermout. Hector Havermout omdat ik vroeger altijd havermout m...

Tijdens het face-timen, zie ik de helft van mijn moeders gezicht, een traan rolt over haar wang. Ik wou dat alles weer normaal was, zegt ze. Als ik haar uitleg dat er een virus heerst, kijkt ze me verbaasd aan. Als ik haar spreek via skype of face-time leg ik haar opnieuw uit over het besmettelijke ...

Toen het H-woord viel, stond ik als eerste met mijn jas aan. Geconcentreerd had ik gezocht in verschillende laatjes. Hebbes, snel stak ik het in mijn zak. Ik sommeerde hem om zijn schoenen aan te trekken. De twaalfjarige had gedraald. ‘Kom op’ motiveerde ik hem. ‘Hier’ sprak ik, duwde het pl...

Natuurlijk staat hij er. Altijd dezelfde versleten joggingbroek, waaroverheen hij een kort broekje draagt, het is te idioot voor woorden. Een vaal, verkleurd roodwit jasje uit de vorige eeuw. Zijn lange, vettige haren, zijn gebit een gatenkaas. Die doordringende ogen, zeiden ze dat ook niet altijd v...

Misschien komt het omdat ik 'Sint-Sebastiaan', 'Terug tot Ina Damman' en 'De andere school' van Simon Vestdijk heb gelezen, dat mijn droomgedachten naar de Havo-afdeling van de oude, afgebroken Pabo in het centrum van Heerenveen terug keren. Na de christelijke Mavo belandde ik godzijdank op de...

Meestal wandel ik in het bos tussen Veenhuizen en Een, gewoon omdat het daar het rustigst is. En omdat het vooral in deze coronatijden dus wel raadzaam is zoveel mogelijk contacten te vermijden. Natuurlijk loopt er soms wel iemand, maar als je het juiste tijdstip kiest tref je er bijna niemand. Dus ...

Hallo Ivan Waarom hoor ik niets meer uit het verre Rusland waar de engel Ivan woont. Heb jij verdriet over jouw moeder of ben je angstig voor de toekomst. De wereld gaat een onzekere tijd tegemoet, er is overal ter wereld veel te doen over het virus met zieken en doden. Ik vond het altijd leu...

Dát was het. De verboden waarheid. Mijn moeder maakte mij ziek en ongelukkig. Het voelde alsof ze mijn ziel opzoog en er niets meer van mij overbleef. En nu had ik iemand die dit 'weten' bevestigde. Die bevestiging was voor mij heel belangrijk omdat ook de hulpverlening die ze voor mij had gezoch...

Ook moeder vond hem leuk. Mijn vriend en zij konden goed met elkaar overweg en dat vond ik fijn. Hij vond mijn moeder een geweldige zakenvrouw. Het was een verrijking om haar als zakenvrouw te zien. Daar kon ik best trots op zijn. Op den duur begon ik de manier waarop mijn moeder over mijn vriend ...

Als moeder met mij moest praten, straalde ze een zenuwachtige urgentie uit die me dwong om te luisteren. Ze had iets heel belangrijks te vertellen en het was speciaal 'onder ons'. Ik kreeg dan het gevoel alsof ik was bevoorrecht. Soms gaf ze me cadeau's omdat ik 'de eerstgeborene' was en dat klonk d...