Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Begeerte 4

Terwijl de jeugdige Bjarne struikelde over zijn gedachten vond hij op de tafel in de keuken, een krantenartikel over de schilder Christiaan Buurtveen met wie zijn hospita bevriend was. De jeugdige Bjarne begon nieuwsgierig te lezen:

“Ik bereid me meestal voor op een schilders sessie met een glas oude jenever of een glas cognac en het lezen van een stuk of wat gedichten van de Portugese dichter Fernando Pessoa. Ik nodig mijn modellen dikwijls uit om te komen eten. Het is voor mij belangrijk om ze te verwennen. Verse groente, biefstuk, een goed glas wijn en een overheerlijk dessert.
Ik zet dan muziek op, vaak Spaanse gitaarmuziek, niet te hard, maar net hoorbaar zodat we verstaanbaar blijven. Ik zorg dat mijn model helemaal het idee krijgt van een thuis bij de schilder. Tegen de tijd dat ik begin te schilderen verkeer ik in een aangename roes door de jenever en vermaak ik mijn modellen met sfeervolle anekdotes. Ze moeten zich volledig op hun gemak voelen. Ik ben op zoek naar een spirituele band wanneer ik hen schilder”. Aldus de bekende schilder.


Bjarne legde het krantenartikel weer terug op de kleine ronde tafel in de keuken waar hij het gevonden had.

Het was een hele onderneming geweest om zich op zijn schoolwerk voor de tuinbouwschool te blijven concentreren. Hij haalde voor de meeste examens een ruime voldoende, maar er zat helaas ook wel eens een onvoldoende tussen. Met de muze van zijn hospita die voortdurend in zijn hart spookte had hij soms te veel afleiding om zich op de moeilijkere vakken te concentreren.
Hij wilde zo graag in de sfeer van liefde leven dat hij veel praktische zaken vergat. De begeerte was soms een lieflijke engel die op zijn schouder kwam fluisteren, maar het kon ook een gruwelijke duivel zijn, die Bjarne de radeloosheid kwam brengen.

Bjarne zat in zijn huurkamer met zijn Hector Havermoutschrift voor mijn neus. De jeugdige Bjarne probeerde een protestgedicht te schrijven omdat er van alles mis was in de maatschappij, maar er schoot hem niets te binnen.
Het was een opdracht voor maatschappijleer. Een protestgedicht schrijven. Bjarne wist niet zo goed waar hij tegen moest protesteren. Gedichten die over politiek gingen, hij wist zich er geen raad mee. Het kleine boekje met dierengedichten las hij iedere dag. Er zaten soms wel verborgen boodschappen in, die hij grappig vond omdat ze zo ludiek waren. Ernst en humor gingen zo hand in hand. Het was iets wat hem intrigeerde. Misschien waren er mensen die anders over het leven dachten dan dat hij zelf kon verzinnen. En hoe ze de dieren in die gedichten tot leven brachten. Dat kon alleen na lang observeren.
Opeens schoten de woorden van Carla over mediteren hem weer te binnen.
“Meditatie vermindert stresshormonen in je lichaam. Je bloeddruk verlaagt en je lichaam kalmeert en herstelt zich. Tijdens het mediteren kun je je concentreren je op je ademhaling. Wees jezelf bewust van het stromen van de lucht in je longen. Merk hoe je buik naar voren komt. Denk aan niets. Je hoeft niet te oordelen, plannen of onthouden. Zie je gedachten als wolken aan een blauwe lucht. Bekijk de wolken en laat ze rustig voorbij drijven“. Ze had er zo bevlogen over weten te vertellen.

Bjarne wilde ook een negen voor zijn spreekbeurt halen. Hij koos als onderwerp dierenmishandeling. Bjarne had daar al informatie over verzameld.
Opnieuw kwam Carla in zijn bewustzijn. “Je voelt je liefdevoller, kalmer en gelukkiger door iedere dag minstens vijf minuten te mediteren”, had zij beweerd.
Bjarne keek meewarig naar zijn Havermoutschrift. Zijn gedichten schrijven dat was voor hem ook een vorm van mediteren. Hij liet de woorden vanzelf bij zich binnenstromen, zonder werkelijk na te denken. Pas wanneer zijn gedachten leeg waren wist hij wat hij moest gaan schrijven.
“Bij mediteren observeer je je gedachten zonder ze te veroordelen: zo probeer je tot jouw ware kern te komen. Er zijn enorm veel manieren om te mediteren en ook allerlei redenen om ermee te beginnen: om te ontspannen bijvoorbeeld, om bij jezelf te komen, om om te gaan met (negatieve) emoties…” Carla had enorme indruk op Bjarne gemaakt met haar geslaagde spreekbeurt.

Toen Bjarne zo moe was dat hij moest gaan slapen schreef hij een gedicht in zijn Havermoutschrift:

Vriend van de wolf


Vrijmoedige wandelaars slenteren
over het slingerende zandpad
vol bont gekleurde bladeren

in vroege verte zien zij het herfstkind
alleen met zijn onvoltooide schoonheid
de wildernis op zijn jonge gezicht

op zoek is hij naar zijn enige vriend
de onvolwassen wolf die met hem speelt
en alle nare kinderdromen deelt in stilte.


Hector Havermout.



Het was na het schrijven van dit gedicht dat de jeugdige Bjarne de stilte in zichzelf opzocht door middel van een korte meditatie, volgens de richtlijnen die hij van Carla had begrepen.

Hij was zich bewust van zijn ademhaling. Hij sloot zich af van invloeden die voor onnodige ruis zorgden. Bjarne dacht slechts aan een leegte die hem welkom leek. Langzaam voelde hij een last van zich afvallen. Geen gepieker over allerlei zorgen, maar een weldadige stilte in zichzelf die al die tijd al in hem had gezeten.

Het was lekker rustig in de woonkamer. Zelfs Frits leek te begrijpen dat hij Bjarne even met rust moest laten. Bjarne genoot van de stilte in zichzelf. Het was een weldadig moment van innerlijke rust.

Dank je wel Carla, voor jouw geweldige spreekbeurt, bedacht Bjarne zich terwijl hij zich langzaam weer los probeerde te maken van de lome luiheid die hem ten deel was gevallen.

Bjarne moest aan zijn klasgenoot Arthur denken, het was opvallend dat hij zoveel op Maarten Wolvenknaap leek.
Maarten met contacten in de onderwereld.

Schrijver: Bjarne Gosse
5 januari 2021


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 2 stemmen 133



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)