Begeerte 7

“Dat soort idioten geven niets om de natuur, ze schieten niets vermoedende roofdieren dood omdat ze bij hun vrouw geen stijve meer kunnen krijgen”sprak Bjarne overmoedig, omdat hij wist dat achter zijn aanname geen wetenschappelijke kennis schuilging.

Het was een hele onderneming geweest om zijn aantrekkelijke hospita te kalmeren met zijn jeugdige charme, maar het was hem uiteindelijk toch gelukt, door steeds maar weer in de sfeer van liefde te blijven geloven en haar te troosten met een fluistertoon.
Hij had zelf ook al het een en ander meegemaakt op het gebied van minachting voor de natuur. Hij was al tijdenlang bevreesd dat de natuur op een dag wraak zou nemen.
Emma kon de woorden van Bjarne waarderen. Ze begonnen beiden te lachen op de lange rode bank in de met schemerlicht verlichte woonkamer. Zijn beeldschone hospita Emma trok de jeugdige Bjarne nog dichter tegen haar aan. Hij liet haar begaan, ze stond volkomen in haar recht om van de warmte van haar onbevangen huurjongen te genieten. Het was heerlijk!

Een intense intimiteit die hem van binnen warm maakte, voelde Bjarne. Het was alsof alles in zijn leven samenkwam in dit moment, een moment waar hij zo naar had verlangd. Heerlijk!
Langzaam begonnen haar tranen te drogen. Een boek vol verdriet werd dichtgeslagen. Bjarne wist ook niet meer wat hij moest zeggen. Ze bleven zonder te praten zitten. De minuten leken uren. De tijd leek eindeloos. Het zwijgen had zoveel betekenis. Alsof de stilte eigen woorden verzon, de mooiste zinnen uit lucide dromen.

Bjarne zweefde, zijn woede was aan het wegebben. Hij was trots ondanks dat hij zijn verlegenheid nog voelde. Nog nooit was hij zo dicht bij zijn hospita geweest. Zijn hospita leek steeds dichter bij hem te komen.

Naast de aantrekkelijke jeugdige Bjarne zat zijn warme hospita in levende lijve en ze genoot van zijn aanwezigheid. Zou ze dan toch iets voor de jongeling voelen? schoot er door hem heen.

Hij moest niet te veel nadenken en proberen te genieten van het moment. Maar het moment was geen moment meer, ze bleven een uur lang in die omstrengelende stilte zitten met af en toe een blik in elkaars ogen die veelzeggend was. Toen Emma helemaal gekalmeerd was trok hij zich voorzichtig terug uit de omhelzing.
“Je bent een lieve jongeman Bjarne”, sprak zijn erudiete hospita. Hij keek even naar haar borsten.

“Later”, dacht Bjarne, maar hij wist niet wanneer het later zou worden. En of ze ooit zou voelen wat hij voor haar voelde als hij zijn innigste ik moest geloven.

Alles waar hij over gedroomd had leek nu in de werkelijkheid te verschijnen.
“Je bent een lieve jongeman Bjarne”.

Hij hoorde dat lieve Emma het nog een keer herhaalde. Zijn hart bonsde in zijn keel.
Naast de jeugdige Bjarne Gosse zat een beeldschone zestien jaar oudere vrouw die zich door zijn woorden had laten troosten nadat zij was teleurgesteld in de liefde.

Emma gaf hem een kus op zijn voorhoofd en zei met zwoele stem:
“Bedankt Bjarne, dat je mij hebt willen troosten op zo'n voor mij moeilijk moment in mijn leven. Je hebt jouw hart op de goede plaats en ik wil je beter leren kennen. Zou je het leuk vinden om een keer samen met mij bij Christiaan Buurtveen de kunstschilder op bezoek te gaan?” Die vraag kwam onverwacht

Bjarne was verrast. Hij stamelde “Ja, als ik het niet druk heb met school, lijkt me dat wel leuk.”
Ze gaf hem nogmaals een kus op zijn voorhoofd en wenste hem welterusten.

“Welterusten lieve Emma, slaap zacht”, zei de jeugdige Bjarne terug. Hij vertrok de trap op naar zijn kamer. Toen Bjarne zijn kamer binnenkwam zag hij de drie zwijgende tekeningen aan de muur hangen.

De volgende dag kwam Christiaan Buurtveen de schilderijen van zijn naakte hospita ophalen. Hij had een koper voor de imposante doeken. De schilderijen van Emma waren niet meer in huis. De jongeling Bjarne kon haar naakte schoonheid niet meer op de met grote vaardigheid geschilderde doeken bekijken. Chris Buurtveen had ze verkocht aan een rijke Amerikaan.
Bjarne vertelde Emma en Chris niet dat hij er urenlang naar had gekeken. Die rijke Amerikaan was een bofkont. Als je veel geld had was alles te koop. Nooit kon Bjarne meer de geschilderde schoonheid van Emma bewonderden.

Later die nacht droomde hij over haar. Zijn droomvrouw. Zijn lieve Emma. Het was een bizarre droom. In zijn bed lag hij te woelen. Ze hield hem vast in haar omhelzing en ze liet hem nooit meer los. Het was alsof ze hem in haar omhelzing begon te kneden. Zijn lichaam, zijn geest. Hij moest iemand worden die zij kon liefhebben. Iemand die later haar werk kon voortzetten wanneer zij er lijfelijk zelf niet meer was.
Haar onderzoek naar de betekenis van beeldende kunst. Haar beschouwingen over de poëzie. De verbanden die zij kon leggen tussen beeld en taal. Haar drang om alle passages over bloemen uit boeken over te schrijven. Haar bloemenschrift, dat zij nauwkeurig bijhield in haar spaarzame vrije tijd.
In de droom van Bjarne voelde het of zijn erudiete hospita zijn lijf en bewustzijn begon te kneden. Ze had een stevige manier van kneden. Ze was een ervaren masseur. Zijn lichaam en zijn verlegen ziel leken in de bizarre droom voortdurend van vorm te veranderen. Bjarne was nu dichter bij mijn Emma dan ooit. Ze was in zijn dromen. Ze dirigeerde de mythische muziek van zijn droomwereld. Ze was zijn muze van de poëtische gedachtewereld.

Bjarne Gosse hoorde de muziek uit de verte dichterbij komen.
“Lieve Emma, ik ben jouw bezit, bezeten door jou in mijn dromen.” De melodie werd steeds vrolijker. Zijn droom werd steeds grappiger.


Bjarne was diep in zijn droomwereld.

liefde begeerte hospita Bjarne

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 4 stemmen 131