Begeerte 2

Bjarne verlangde naar een soort liefde die Frits hem niet kon geven. Af en toe ging Bjarne de tweede woonkamer binnen om naar de schilderijen te kijken. Naakte niets verhullende aantrekkelijke vrouwen vastgelegd met olieverf, levensgroot en bijna net zo echt als de werkelijkheid. Bjarne kon er niet lang naar blijven kijken, want hij wilde verder met lezen in het boek.

Buiten, achter de grote ramen, begon het te waaien. Frits kroop nog dichter tegen Bjarne aan alsof hij wilde meelezen in het boek. Er kroop een rilling over zijn rug. Het was alsof Bjarne in een groot complot terecht was gekomen.
Hij deed zijn best om zijn eigen overlevingsstrategie veilig te stellen, maar de werkelijkheid was zo weerbarstig dat het leek alsof de afgrond ieder moment weer naderbij zou snellen.
Zenuwachtig liep Bjarne Gosse naar de grote ramen om de gordijnen te sluiten.
Frits miauwde. Hij had weer een dode muis gevangen.
De retoriek van het leven liet nieuwe stemmen horen. Bjarne Gosse was op zoek naar liefde.
Het was weer tijd voor een gedicht. Hij haalde zijn Havermoutschrift te voorschijn. Hij moest iets over de begeerte schrijven. Een schaduw die altijd met hem meeliep.

De jeugdige Bjarne moest plotseling aan zijn klasgenoot de rijke tuinderszoon Arthur denken. Hij had zijn grappige bedoelde opmerking niet begrepen tijdens de pauze op school.


Eindelijk lukte Bjarne het om met Jan Boter door de telefoon te praten. Bjarne vertelde hem over het duivelse plan van Maarten Wolvenknaap en over de kwetsbare positie van Gerard Vroeg. Hij luisterde met grote belangstelling en stelde Bjarne gerust. Hij hoorde het hem wel twee keer zeggen:
“Alles komt goed Bjarne, maak je maar geen zorgen.”
Twee dagen later kwam Bjarne Maarten tegen in de Nachtraaf. Hij liep onnozel op te scheppen dat hij hoofdpersonage was in de nieuwe roman van Jan Boter. Hij had een andere naam gekregen, een andere kleur haar en een ander postuur, maar hij wist het zeker. Hij was de hoofdpersoon in de nieuwe roman van Jan Boter.
Later op de avond hoorde Bjarne dat Gerard Vroeg in een andere stad was gaan wonen met een van zijn vriendinnen.
In de krant las Bjarne dat er een schrijversruzie gaande was tussen Gerard Rat en Jan Boter. Rat beschuldigde Boter van plagiaat.

Alhoewel Emma Bjarne via de bekende dichter Kees Ouwens had laten weten dat hij een blanke ziel had, was Bjarne ervan overtuigd dan zijn ziel gitzwart was. Vol met galgenhumor, zelfhaat en volksverraad. Hij was nu eenmaal zo, daar kon Emma niet veel aan veranderen. Te lang had Bjarne aan de zelfkant van de maatschappij geleefd.

Ze konden er eigenlijk allebei niet veel aan doen. Ze luisterden naar Bob Marley op vinyl. Emma maakte haar fabuleuze frambozentaarten. En Bjarne ging de deur uit voor scheerschuim bij de kleine kruidenier op de hoek. Er waren gewoon vrouwen die aan een paar lippen genoeg zouden moeten hebben.
Emma was gewoon zijn type niet, maar hij hield van haar met hart en ziel. De scheerschuim was uitverkocht, dus hij ging toch maar naar die grote grutter.

Emma Petronella, de hospita waar de jeugdige Bjarne verliefd op was, vertrok naar het 667 meter boven zeeniveau liggende Madrid, de hoofdstad en de grootste stad van Spanje, met meer dan drie miljoen inwoners. Bjarne was nog nooit in deze Spaanse stad geweest, maar Emma Petronella had hem er over verteld voordat ze vertrok met de trein naar Schiphol, om daar met een vliegtuig te vertrekken, 1.462,16 km naar het Zuiden. Ze ging naar een symposium over beeldende kunst, dus Bjarne had weer tijd om te lezen in het boek dat nog steeds zijn aandacht trok.

Het laatste hoofdstuk van het boek “De mecenas en de kunstverslaafde” had Bjarne nog niet gelezen. Hij was er niet aan toe gekomen door al het praten van Emma Petronella. Hij kreeg veel informatie te verwerken in een korte tijd.
Blij was hij dat Frits de kater niet kon praten, zijn miauwen en geknor waren goed te begrijpen. De theorieën van Emma Petronella begreep de jeugdige Bjarne niet altijd.
Ze had het steeds weer over de muze van de poëtische gedachtewereld.
Zij was een gedreven vrouw, ze zag allerlei verbindingen tussen beeldende kunst en geletterde kunst.

Bjarne kon er vaak geen touw aan vast knopen omdat hij zich met zijn examen bodemkunde moest bezighouden. Toch bleef hij vaak nadenken over wat zij had verteld.

Hij leefde, na het lezen van de eerdere hoofdstukken, in de veronderstelling dat de Parijse kunstschilder Ancel Favre, in het boek van de bekende schrijver Karel Krampool zijn afperser in het laatste hoofdstuk om het leven zou brengen door middel van vergiftiging. Op dezelfde manier als twintig jaar eerder zijn beide ouders.

Toen hij eindelijk aan het laatste hoofdstuk begon werd hij geconfronteerd met een lugubere ontknoping. Ancel Favre vergiftigde niet zijn afperser. Hij vergiftigde zichzelf. De laatste bladzijde was een gedetailleerde omschrijving van zijn doodskramp en vernederende pijn.
Het kwam bij Bjarne binnen als een schok! Dagenlang had hij gedacht dat Ancel Favre met zijn afperser zou afrekenen, maar hij kwam tenslotte zelf op een gruwelijke manier aan zijn einde. Het was alsof Bjarne het boek wilde verscheuren, kwaad en gefrustreerd was hij door dit absurde einde.

Was dit dat de literatuur die Emma Petronella zo geweldig vond? Moest Bjarne dit lezen voor school? Een zelfmoordenaar die twintig jaar eerder zijn beide ouders had vermoord. Dat er nog een vervolg op het boek was geschreven wist Bjarne niet.
Een paar uur lang bevond hij zich in een diepe put, waar zelfs Frits de kater hem niet uit kon krijgen. Het boek had hem gefascineerd, maar het hele verhaal was eigenlijk van een wrede werkelijkheid, waar hij niet in wilde geloven.

liefde begeerte hospita Bjarne

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 116