Als ik het flatgebouw genaamd "Berkenrode" passeer met bus of auto, weet ik dat je daar bent, dat daar, op die velden, onder die oude eik, eens je zilverwitte as is uitgestrooid, mama! Dat was je wens; daar wilde je voorgoed rusten. Je portret in grijstinten siert mijn wand. Je draagt daarop het grijze vest dat je gehaakt hebt om je rookverslaving…

Naast het schoolplein lag het stenen gebouw van de jongensschool, als het ware een beetje misplaatst en afzijdig van het lage, houten bouwsel van de meisjesschool waar de planken overheen lagen als de schubben van een vis. Jongens en meisjes werden gescheiden in die lang voorbije jaren van mijn jeugd. En zo voerde Frater Nicasio, gekleed in de enkellange…

Alsof de zozeer wenselijke gezondheid die het al zo lang laat afweten nog altijd vigeert, alsof de lange keten van onheil die als een loden last om de hals hing plotseling en onverwacht is doorbroken; alsof een nieuwe toekomst is aangebroken nog ongeschonden is en veelbelovend, die ruimte biedt voor fantastische nieuwe initiatieven en plannen; zo schijnt…

De lange groene schermen hullen de flats sinds enige tijd niet meer in een merkwaardige, tot op de begane grond reikende mantel maar ik sla de gehelmde heren nu gade uit mijn venster die aan de overkant opgewekt af en aan draven op de verdiepingen van een soortgelijk staketsel. De werkzaamheden vinden daar nog altijd hun gestage voortgang al is er al…

De zaak van Leen Bakker ligt aan de overigens troosteloze en desolate Ringbaan Oost, ingeklemd tussen de overige bebouwing en accurate en ijverige verkopers wachten daar op hun klanten en ze sloven zich uit om hen in alle opzichten van dienst te zijn. Zo wachtte men ook tot ik de lamp kwam halen. Deze heeft een gelaagde, licht gekleurde voet, als…

We waren op weg gegaan naar de bioscoop. De nacht lag al over de wereld en een lichte, bescheiden regen masseerde onze gezichten. De stad was al in feesttooi gehuld met een modernistische, magische Kerstboom voor het station en majesteitelijke guirlandes tussen de hoge huizen in de Willem II straat. Bij bioscoop CineCitta is men op alles voorbereid…

Het nieuwe, fraaie toestelletje van de Intercom lichtte op en gaf een piepsignaal. Op het digitale schermpje naast de voordeur tekende zich, tegen de achtergrond van de flats aan de overkant, de zwaar verouderde gestalte van mijn vriendin af. Mijn flat is fraai opgeknapt en hersteld als een zieke die na een kort ziekbed opgewekt en welgemoed het…

In de ontwakende tuin, in het voorjaar, stonden de meisjes en hun ouders hand in hand. Een zwart-witfoto uit dat lang voorbije jaar getuigt daarvan. De stakerige, hulpeloze beentjes van de kinderen staken uit onder hun kledij. Het was op de dag van de Eerste Communie van het oudste kind en als cadeautje had ze een kalender gekregen met luikjes waarachter…

We ontmoetten elkaar bij het station, bij de bushalte en ze sprak me aan. Ze was een gezette matrone, gesierd met hoofddoek en ik vroeg haar meerdere malen: "Kent u mij?", mede om de taalbarrière te overwinnen. Ik was verbaasd dat iemand te midden van een anonieme, zich voortspoedende menigte aandacht aan me wenste te besteden. De man, die mevrouw…

Onze Stationsstraat waarin enthousiaste, ijverige heren zoals vaak in Tilburg de gewoonte is, aan het graven waren, was bedekt met een antracietgrijze, korrelige, mij onbekende substantie. De heren verzochten mij vriendelijk mijn voetstappen niet daar doorheen te leiden. De Nieuwlandstraat was desondanks bereikbaar. Een vriendelijke dame verwelkomde…

Ik stond te wankelen op mijn benen bij de bushalte, mij niet bewust van de ziekte die onvermoed al verder het terrein en gebied van mijn lichaam veroverd had dan ik wenste. Mijn lichaam zou me dwingen halt te houden voor de overrompelende longziekte. In het ziekenhuis zou een horde van specialisten aan mijn bed treden. Ze zouden me verzekeren in weerwil…

De stadsbussen volgen nog altijd hun aloude parcours. Lijn zes richting Noord voert via de Von Weberstraat, over de witte ophaalbrug en verder over de Heikantlaan naar je oude adres, naar je huisje, het brandpunt van mijn talloze bezoeken uit het verleden. De bus zal me niet meer naar jou voeren. Anderen bewonen nu het huisje in de Smijersstraat waar…

Ze waren onbekenden voor elkaar tot op het moment van hun eerste ontmoeting die ik voor hen gearrangeerd had. Beiden gepokt en gemazeld door een lang, wisselvallig leven, vielen bij elkaar in de smaak: mijn hoogbejaarde tante en mijn beste vriendin. Misschien was het wel de laatste keer dat ze samenkwamen in het huis waarin de culturele verworvenheden…

Landgoed "Wellenseind" is via de "toeristische route" die we vandaag aflegden, te bereiken. Onderweg ontvouwde zich het Brabantse landschap voor onze ogen. De winter zou niet lang meer op zich doen wachten en het had al gevroren. Hier en daar bevinden zich op het land kleine poelen of meertjes met een glad oppervlak als een spiegel. In de verte…

Ook de Jan Pieterszoon Coenstraat in Tilburg kent haar karakteristieke vooroorlogse bebouwing. Te midden van de huizenrij kan men nog altijd een pand aantreffen dat rijkelijk tot de verbeelding spreekt. Wanneer men het beschouwt vanaf de buitenkant maakt men zich een voorstelling van het interieur dat zeker aan alle eisen en voorwaarden van schoonheid…

Juist buiten het pand van Leen Bakker aan de Rijnstraat wapperen opgewekt twee roze vlaggen met de naam van de genoemde zaak erop in witte letters. Binnen ontvouwt zich het hele indrukwekkende assortiment en hier kan men genieten van de vele fraaie woonaccessoires die hier zijn uitgestald als in een museum... Mijn oog valt op een schemerlamp met…

In het plantsoen, hier in onze Nassaustraat, dat nu overdekt is met herfstbladeren, staan de oude bomen. De esdoorn, die nu haar blad laat vallen en die haar kruin wijd uitbreidt en een andere boom, in dit seizoen geheel kaal waarvan de naam mij wegens mijn gebrekkige botanische kennis onbekend is. Op een dag kwam ik daar een jonge vrouw tegen die…

In die tijd hing in ons arbeidershuisje de "Zwitserse" kalender aan de wand die tante A. ons ieder jaar zond en die die indrukwekkende en soms welhaast "demonisch" aandoende blauw-witte bergtoppen, die gletsjers en die runderen met een bel om de nek toonde.... Af en toe maakte tante A. de reis vanuit het verre Zwitserland met de Volkswagen naar…

Het Brabants Afval Team is in duistere noordelijke contreien van onze stad gevestigd in een pand waarin menigeen nog niet dood gevonden zou willen worden. Vandaar heeft men het uitzicht op demonisch aandoende, hoog oprijzende gebouwen, merkwaardig en heilloos geconstrueerd en tot vertwijfeling en wanhoop stemmend. Meeuwen zoeken het tevergeefs hogerop…

De broer die altijd op mij wacht, terwijl mijn leven zich ijlings voortspoedt en mijn gedachten vaak afdwalen van zijn lotsbestemming en levensomstandigheden, wachtte ook op mij op de druilerige zondagmiddag waarop ik hem opnieuw bezocht. Hij droeg een cognackleurige warme trui en was al snel druk bezig en gefascineerd door de agenda's die ik voor…